Çocukmuşum

Sevmeliyim dedim kendimce

Delicesine sevmeliyim

Başka türlüsünü hak etmez

Yazık olur sever gibi yapsam da

İnandım, ölümüne sevdim…

Sadece ben

“Sevmişim”

Meğer ne kadar büyütmüşüm

Gözümde,

Günlerce yolunu gözlemiştim

Dolmuş duraklarında

Kim için ağlamıştım boşu boşuna

Kırmışım onca dostumu…

Sever dedim o da beni sever

Büyütmüşüm ya bir kere gözümde

Kocaman sevgi dolu

Yüreği var dedim

Unut unut gitsin diyen herkese

Kocaman dedim ama

Küçücükmüş meğer

Küçücük işte…

Azıcık bile sevmemiş beni

Gözlerine vurulmuşum

Kör etmiş beni sevdasıyla…

Açtım hatıra defterimi

Daha ilk sayfada adını yazmışım

Kazımışım kırık bir kalbe

Acıyorum şimdi verdiğim değere

Düşünüyorum da

Ulaşılamaz dediklerim

Köpük gibi kayboldular bir bir

Anladım işte kimin ne değeri var

Değerli dediklerim değersizmiş meğer

Gülüyorum hayır,

Acıyorum durmadan kendi kendime

Delicesine sevmek!

Galiba “çocukmuşum” o zamanlar

Şimdi büyüdüğümü sanıyordum

Gözyaşlarımı bastırarak bir köşe de

Yine yüreğimi dinliyorum

Yazdıklarımı okuyorum

Okudukça

Hala geçmişi yaşıyorum her satırda

“Çocukça ama”

Gerçekten “çok sevmişim”

Ve hiç unutmamışım,

Hem de HİÇ!

Erdoğan ÖZGENÇ

Adana 13.03.2013 01.18