Çok değişmem lazım çook!

Niye mi?

Biir.. Öncelikle herkesin bana 'sen çok iyi bir arkadaşsın, çok güzelsin, her şeyin en güzelini hakediyorsun' demesinden sıkıldım.. Çünkü tüm bu olumlu düşüncelere rağmen, yani madem öylesem, 'niye bunları yaşadım ben' sorgulamasının dozu artıyor.. İyi olmaktan ve iyi kalmaktan vazgeçesin geliyor..

İkiii.. Bu iyi olma durumunun ceremesini çeken yine ben oluyorum, çünkü iyiyim…

Üüüç, kendimi bir yerden yenilemeye başlamam gerekiyor…

Peki, bu değişim için neler yapabilirim?

Biir, ‘Kötüyüm ben kötüyüm, herkesi hasta ederim’ cıngılını söylemek iyi bir başlangıç olabilir..

İkii, etrafına karşı agresif tavırların normal sınırlarını aşmalı.. Yani ne kadar sıkıntılı olursan ol, telefona cevap verirken, ya da yüzyüze konuşurken, sende her zaman gördükleri gülümseyişi asla sunmamalısın...

Üüç, İnsanlar kendi sıkıntılarından bahsederken , onları dinlemek yerine, hemen kendinden bahsedip, sonra da ‘benim çok acelem var’ diyerek oradan ayrılmalısın..

Döört, bir başkası için yapman gereken bir şey aklına geldiği halde, ‘boşver’ diye geçiştirip, sorulduğu zaman ‘ayy, unutmuşum’ efektiyle şirinlik yapmalısın…

Beeş, birine âşıkmış gibi davranıp, ‘canım ayrılmak istiyor’ diyerek terk etmelisin… Bu çok önemli bir adım, bunu hayatın boyunca yapmamışsan sen kötü olamazsın.. Önce ona değer veriyormuş gibi yapacaksın, istediğin zaman da çekip gideceksin, bazı hatırlatmalara maruz kalırsan, ‘öyle mi demiştim, hiç hatırlamıyorum’ diye yüzsüzlüğe vurabilmelisin..

Bu sıraladıklarımı yaparsam, benden çok iyi bir kötü olur… Üstüne bir de Rober Hatemo’dan bir şarkı: Biiir çok sıkıldım, ikiii … oooo, Senden çok var…

Taktikleri çoğaltabiliriz, bütün yeniliklere açığız, yeter ki içinde kötülük olsun.. Bir defa da böyle olsun...