Çok muhabbet tez ayrılık getirir...

"Üfürükten terazinin, moktan olur dirhemi" derdi rahmetli dedem. Hadi biz de açık açık itiraf edelim şimdi, "mesafeli" ilişkileri sevmiyoruz biz. "Sizli-bizli" diyaloglar çıldırtıyor bizi. İstiyoruz ki hemen kaynaşalım, koklaşalım. Kucak kucağa, yanak yanağa olalım. Ve hemen ama… Çabucak!

Çimentosundan, demirinden çalınmış yüksek katlı binalara benziyor ilişkilerimiz. En ufak bir sallantıda paldır küldür yıkılmaları da bu yüzden.

Nerede kaldı o " canım, cicim, tatlımlar"? Nerede kaldı o "ölürümler"?

Ya o resimler? El ele, göz göze ve yanak yanağa…

Saman alevi gibi parlayıp sönen sahte sevgiler!

"Verem oldum ölüyorum aşkım"dan, "Nerede ulan benim çoraplarım"a geçmek için iki ay yeterli bizde.

Bir de "Arka bahçelerimiz " yok bizim. Çimenlerinde yalınayak yürüyebileceğimiz, sadece ama sadece bize ait bir bahçemiz yok. Bu yüzden olsa gerek, bahçesi olanlardan da nefret ediyoruz işte.

Bir türlü öğrenemedik, tanımadığımız kimselerle "Siz" diye konuşmayı…Tanışsak bile, o müsaade etmedikçe "Sen" dememeyi…

O "siz" olmasa arada, hemen "Ne haber lan’a" geçilecek ama o siz var ya o siz!

Çalsın sazlar oynasın kızlar ortamında kuruluveren arkadaşlıklar… Şarkılar, türküler ve şiirler eşliğinde kaynayan kanlar ve başlatılan "enseye tokat " ilişkiler.

Bu gibi ortamlardan uzak mı durmak gerekir, yoksa duruşumuzu bozmamak mı bu tür ortamlarda ve her yerde?.

İşte bütün mesele.