Çok sevdiğimiz için mi çok kırılıyoruz?

Uzanmış kanepemizde uyuyorsun...

İçimde öyle bir kırgınlık var ki, ağlamak basit geliyor, akmak istemiyor gözyaşlarım. Alıp bavulumu gitmek istiyorum, uzaklara. Gitmek istiyorum da, ne alacağım yanıma ? Birlikte aldığımız kadife paltoyu mu, hediye ettiğin atkı ve bereyi mi, kilo aldığımı söyleyerek güldüğün, ardından sımsıkı sarıldığın zamanlardaki dar giysilerimi mi? Çok beğendiğin elbisemi mi, renkli çoraplarımı mı?

Neden bu kadar kızarken sana hala sarılmak istiyorum sımsıkı? Yanağına bir öpücük kondurmayı? Yanımdasın, ama neden yapamıyorum? Sebebi az önce özenle ütülediğim gömleklerini yere atman mı? Yoksa senin için saatlerce hazırladığım yemeği yememen mi? Kahvaltıyı bensiz yapman olabilir mi? En çok hangisine kırıldım acaba..

Hiçbirisi, hiçbirisi yetmedi beni daha fazla kırmaya. Dün gece gözlerindeki nefretten sonra kıramaz beni. Oysa sadece küçücük bir sitemdi  bir sürü anlam yüklediğin bakışım ve sözlerim. Çünkü dışarıya çıkmadan önce kitaplığımızdaki deftere bir göz atmıştım. Yıllar önce seninle ilgili yazdığım bir yazıyı görmüş ve çok duygulanmıştım. Yüzümde bir gülümsemeyle, seni ne kadar sevdiğimi bir kez daha anlamıştım.

Belki bu yüzdendi, eski günlerdeki gibi elele gezmek istemem. Belki, sen bizim yerimize gidelim dediğinde sevinmem.

Öyle şaşırdım ki gözlerindeki o güzel bakışın yerini nefret ve öfke aldı bir anda! Benim aşkım karşındaki! Bahsettiğin kişi de kim, bu sözleri sen mi söylüyorsun? Oysa ben hiç olmadığım kadar saf ve temizdim seninle, kimseye olmadığım kadar dürüst... Herkesin yanlış anladığı zamanlarda bile doğru anlayan sen değil miydin beni? Üzülmememi söyleyen, günün birinde anlayacaklar diyen? Sen neden anlamıyorsun aşkım? Neden...

Kızgınlığın geçecek mi, masum masum bakıp gülümseyerek açacak mısın kollarını? Affedecek misin beni? Peki ben seni affedebilecek miyim?