Çok üzgünüm...

Her şeyi ne çabuk tüketiyoruz ne acı. Sevgilerin ömrü bir gün , dostluklar ise tamamen pamuk ipliğine bağlı diyordum ve yanıltmadı beni yaşadıklarım. Bana küçük şeyler bunlar takma dediler ama güven bu takma denecek şey mi? Bende de hata olduğunu söyleyerek anlatmak istiyorum . Bir arkadaşım bana kendi ile ilgili bir sırrını anlattı ve kimseye söyleme dedi. ( tabi adı üstünde sır anlatılmaz dimi?) Bense (çenesi düşük ah ben!) laf arasında yanlışlıkla çok güvendiğim bir arkadaşıma söyledim ama kimseye söyleme bunu bana anlatan arkadaşıma da sakın söyleme dedim. Güveniyordum ona zaten en kötü günümde ( şimdi yiğidi öldür hakkını yeme!) yanımda idi. Zaten aramızda sıkı bir güvene dayalı bir dostluk vardı bir yıla yaklaşık bir sürede oluşan.

Her neyse ; ben sırrımızın güvende olduğunu düşünerek hayata devam ediyordum ki.......... ŞILAPPPPPP....... Üçümüz kafede oturuyorduk; bana sırrı veren arkadaşım benim yanımda oturuyordu, sırrı benim söylediğim ise karşımda oturuyordu. Birden arkadaşım o sırrın üstüne espri yaptı; ben düzeltmek için arkadaşıma kaş göz işareti yapıyorum ; durumu kurtarmak için. Sırrı benim anlattığım arkadaşım pişkin pişkin yüzüme bakarak elini de umursamaz bir havayla sallayarak "oooo ben onu senin anlattığını bir ay once söyledim ki ona " demez mi? O an insanlar nasıl cinnet geçiriyor hissettim. Tüm nefretim ağzıma geldi ve sadece "sana ben güvenemiyecek miyim ?" dedim. Tabi o esnada yanımdaki arkadaşıma bakacak yüzüm yoktu ama tepkisini görmek için baktım mecburen . O da şaşkındı tabi benim verdiğim tepkiye "abartmayın canım zaten önemli değildi" dedi ama neresi önemli değil resmen benim anlattığımı yememiş içmemiş yetiştirmiş ve soyleme dediğim insana ( gel de art niyet arama şimdi ) . Ve uzun süren bir güven tartışmasından sonra bana "bana güvenmiyorsan yüzüme bile bakma konuşma benimle"dedi ben ise ne diyeceğimi şaşırmıştım haklıydım ama o sanki hatayı ben yapmışım gibi bana kendisiyle konuşmama cezasını veriyordu. Halbuki artık benimle konuşması benim için ceza olurdu; zaten birazcık düşünse benim artık onunla konuşmayacağımı anlaması gerekirdi. Babamın bi lafı vardır ; "şüphe insanın içine düşebilecek en kötü kurttur; insanı yer bitirir" . İçime bir kurt çoktan düşmüştü zaten düşmesi lazımdı.

Kavgadan sonra çok düşündüm; fazla bi tepki verdim diye ama haklıydım ve haksızmışım gibi suçlanmaktı en çok canımı sıkan durumdu. Sanırım hiç dostum olmamış diye de düşünüyorum offff bilmiyorum ama üzülüyorum çok. Dostluksa eğer ne çabuk bitiyor, tükeniyor...