Cumartesi

ben dünyaya sırtımı dönüp yaşayamam.

hayatımdaki tüm pencereleri ve perdeleri kapatmak,

insana ve yaşama dair tüm sesleri kısmak,

ay, güneş ve yaşamdan yansıyan ışığı engellemek..

bana göre değil.. yapamam..


davetsiz de girseler hayatıma,

bölseler de uykumu en derin anında,

var olmalılar her daim orada burada..

sesler, renkler ve hayatlar..

ben onlarsız yapamam.


ben insansız yapamam. yapmam..

yalnızlıktan korkmak değil bu.

kolaydan korkmaya ne hacet!

ben kendimle baş başa kalıp insanlarla birlikte yaşamayı unutmaktan korkarım..

seslerden ve renklerden uzaklaşıp onları anlayamamaktan korkarım..

yaşamdan uzaklaşıp umut etmekten usanmaktan korkarım..

demem o ki: ben yaşamaya doymaktan korkarım..