Dedem’in akrabaları (4)

 Kadıköyü Bostancı
Gidip gelirdik hani
Nerde o kaşaneler
Bir hayal oldu sanki.

Bostancı’daki teyzemizin
Evine misafir olurduk
Hani Teyze de teyze
Osmanlı’dan kalma bir geveze.

Anlatır anlatır Paşa dedeyi
Onu nasıl atlatıp
Bogaziçine serkayıkla
Gezmeye gitmeyi.

Saatler böyle geçmezdi
Pencereden trenler geçer
Ama aklım küçük hanımda
O da gözleriyle beni  yer.

Öyle bakışır kalırdık
Saatler de koşar durur
Belki üç beş kelime
Boğazımızda takılır kalır.

Kimbilir o tek altın dişiyle
Bana neler söylemek isterdi
Belki de her gün o trenlere binip
Arkamdan taşraya giderdi.

Bizim evimiz uzakta
Aile öyle ki adam olmaz
Bir saraylıyla uzak akraba
Hiç bir zaman eş tutulmaz.

Oturur oturur dönerdik
Haydarpaşa’dan evimize
Trenler koşturur durur
Bense ağlardım sessizce.

İşte şimdi o malikaneler
Yıkılıp apartman oldular
Penceredeki küçük kızlar
Evlendi gitti ama, hala yürek sızlar.