Dedeme veda...

Ve güneş battı… Abdestini alıp döndü kıbleye, durdu huzura… Nerden bilecektiki son secdesiydi bu…Kıldı namazını sonra oturdu yemeğe… Bu son sofrasıydı, son çorbaya kaşık daldırışı son kez bardağa suyu dolduruşu ve son kez “Elhamdülillah” diyerek sofradan kalkışıydı… Son olduğunu nerden bilecektiki?!... Uzandı öylece kanepesine ve bir ağarlık çöktü üstüne. Yemek sonrasıydı “ondan olsa gerek” dedi kendi kendine... Ve gözleri usulca kapandı … Ve bir daha açılmadı gitti sessiz-sedasız Bayram YILDIRIM öylece … Haberi düştü yıldırım gibi hanemize… Dedemdi o… İlk İstanbul’u keşfedişimdi yani… Ve Üsküdar’da gazoz içişim, Eminönü’nde balık-ekmekle ilk tanışmam, Beşiktaş iskeleden martılara ilk simit atışımdı boğaza karşı… Ve ilk yolculuğumdu şehirlerarası otobüslerle… Saatin önemi yok yada ay’ın kaçı ve yılında anlamı yok artık zaman durdu… Saat 17:40 günlerden Cuma sene 2009 ay Aralık, mevsim çok soğuk… Üşüyor musun dede? Soğuk mu tabutun? Yüzün her zamanki gibi bembeyaz ve nurlu… İlk defa susuyorsun beni gördüğünde ve ilk defa gülmüyorsun… Ben geldim dede haylazın, hınzır torunun, “muratların en yaramazı” deyişin çınlar hala kulağımda, ben geldim dede murat’ın… Kokun hep aynı; cennet… İyi ama nedir bu sessiz-sedasız çekip gidişin, nedir bu bizi vedasız terk edişin?!... Görüyor ve duyuyorsun beni dede, ama ağarıma gidiyor susuşun bir cevap versen?!... Söyle üşüyor musun dede? Tabutun soğuk mu? Mevsim soğuk, zaman durdu ve yılı kapatamadık kaldı ARALIK… Bahçende kiraz-vişne ağaçların kaldı yetim, güllerinin boynu bükük, kümeste çıt ses yok seni arar gözler ve kulaklar senin sesini ister, dere de çağlamıyor bak bugün, için için ağlıyor sessiz sessiz… Ve güneş battı… Alınan bu abdestler, kıbleye dönen bu bedenler sana son kez eşlik ediyor… Ruhun şad, mekanın cennet olsun dede… Mekanın cennet olsun Bayram YILDIRIM… Artık güneş battı… Mevsim soğuk, yılı kapatamadık kaldı ARALIK