Dedemin İnsanları - Çağan Irmak

Dedemde o yıllardan kalma bir yorgunluk vardı, Mustafa'dan kalma, göçten, anneden, babadan, bir yorgunluk ki offfff; çok çooook!...

Yaz. Sıcak. Deniz güzel. Okullar paydos. Yüzmek, ohhhh!...Yaz hasretini dede. Koy şişenin içine. Sal denize....Bu kıyıdan o kıyıya varsın şişen, hasretin. Bulsun o şişeni, okusun, çağırsın seni. Hasret kavuşmayla canlansın.

Dedemin ailesi. Karısı, oğlu, gelini, torunu, daha torunu. Mutluluk! Dedemin insanları; ama....

O yıllardan bu yıllara, sonrasına, sonrasında değişiyor dünya, insan; iyi insanlar yitiyor, çoğalıyor kötüler! Sahneden çekilmeli mi?

Meydan onlara mı kalsın?

Hey torun! Her şey senin için, ben bile!

Dönmek istedin mi dede? Sen dolu döndüm ben. Sen gibi dinliyorum o müziği......Burada her şey aynı. Orada ise....

Hani, artık yapamıyorsan yapmak istediklerini, çevren iyice daralmışsa, senin aydınlığın......dede, denizindeyim.

1. Not: Dede, bu hayata fazlasın, çok şıksın ve ben, torunun, senin sevginle alabildiğine şımarığım.

2 Not:

Dedem,

beni öyle bir

yere koymuşsun ki,

o yerden düştüm,

kalkamam sanıyordum,

kalktım

sen gider gitmez,

ve söz dede,

hep ayakta

dik duracağım

sen gibi,

şık!

Ş.Y.