Değerli öğretmenler

Yıllarca tek başıma savaşım vererek kendi köyümün okulundaki dersliklerde kitaplıklar oluşturdum. Almanya da çalışan dostların yardımıyla bir tane de bilgisayar aldım. Şimdi okula bir TEPEGÖZ ve bir tane FOTOKOPİ cihazı alma çabasındayım. Okula yardım edecek hayırseverlere sesimi duyurursam çok mutlu olacağım. Okulda çocuk kitaplarına gereksinim var. Gönderebilecekler için adresi yazıyorum.

Adres : Osman Dönmez (Okul müdürü)

Sulakbahçe köyü ilköğretim okulu

AKYAKA/KARS

Şimdi size okula ilk gönderdiğim kolilerin içine koyduğum mektubu sunmak istiyorum.

Değerli Öğretmenler;

Yıllar önce Ankara Radyosu’nda çalışırken okulunuza birkaç koli kitap göndermiştim. Daha sonra T. İş Bankası Kültür yayınlarına ve Yapı Kredi yayınlarına Milliyet ve Hürriyet gazetelerine birer mektup yazarak okula kitap göndermelerini rica etmiş ve okulunuzun adresini vermiştim. Sanıyorum kitaplar okulunuza ulaşmış.

Benim yıllardır düşünü kurduğum bir şey var. Doğup büyüdüğüm köyüme bir kütüphane kurmak. Memur maaşımla şimdilik bu olanaksız görünüyor. Belki emekli olduktan sonra. Ama düşü gerçekleştirmeden de ölmek istemiyorum. Bizim kuşak kitap yüzü görmemenin, okuyamamanın, olanaksızlığın acısını yüreğinde hissetti. Çocuk kitaplarından habersiz büyüdük. Ortaokulda tanıştığım kitapların bana nasıl yol gösterdiklerini, yolumu nasıl aydınlattıklarını anlatmamam gerek yok.

Bizim yörenin yazgısı artık değişmeli diye düşünüyorum. Herkes okuyabildiğince okumalı, aydınlanmalı. Çağdaş insan olmanın yolu okumaktan geçiyor. Gözlerimi kapatınca kendimi köydeki kütüphanede buluyorum. Herkes bir köşeye çekilmiş, kendilerini ilgilendiren konularda kitaplar okuyor, şiir dinletileri yapıyor, tiyatro oyunu sergiliyorlar. Bu şimdilik olanaksız görünse de zamanla olması gereken şeylerdir. Hiçbir şey için geç kalmış sayılmayız. Bunu dilimiz döndüğünce anlatabilirsek, bir kişiye bil okuma sevgisini aşılayabilirsek ne mutlu bize.

Büyük kentlerde büyüyüp özel okullarda okuyan, üniversiteleri kazanan öğrenciler, köydekilerden daha mı zeki? Hayır. Bunu düşünmek o çocuklara hakaret etmek ve yöreyi yok saymak demektir. Bu açığı kapatmak da sevgili çocukların çok çalışmalarına bağlı. O köyde doğup büyümek, orada yaşlanıp ölmek yazgı değil. Birkaçımız bunu başardık. Bunu değiştirmek için ellerinde bir fırsat var. Bunu iyi değerlendirsinler. Kendilerine bir hedef seçmelerini öğretin. O hedefe varabilmek için türlü engeller aşmaları gerektiğini söyleyin. Bu ülkeye ve insanlara yararlı olabilecek yerlere gelsinler. Öldükten sonra yaşamak istiyorlarsa, yarınlara kalacak bir eser bıraksınlar ya da anılacak hizmetler yapsınlar.

Aslında tüm bunları kendim söylemek isterdim, ama kısmet olmadı. İlk fırsatta mutlaka geleceğim. O çocukların içinden yarının büyükleri avukatlar, doktorlar, mühendisler yetişecek, buna inanıyorum. Yeter ki bunu onlara anlatalım. Sıradan insan olmanın acizlik olduğunu bilsinler.

Bizim zamanımızda açılan okulda sıralarımız bile yoktu. Sabahları evlerimizden getirdiğimiz tezekleri altımıza koyarak oturur, akşam eve gidince de onları yakmak için orada bırakır, ertesi gün yine koltuğumuzda tezeklerle gelirdik. Şimdiki kuşak bizden daha şanslı. Acaba bunun bilincinler mi? Geçmişi bilmeleri, ona göre ellerindeki olanakları değerlendirmeleri gerekiyor. Bunları anlattığınıza eminim. Çünkü sizler, elleri öpülesi insanlarsınız. Böyle kutsal bir görevi üstlenmekle, bu işi sevdiğinizi gösteriyorsunuz.

Bu kolilerin devamı mutlaka olacak. Okulla ilgili sorunlarınızı lütfen benimle paylaşın. Elimden geldiği, gücüm yettiği sürece sizlere yardımcı olmaya hazırım. Almanya’da çalışan dostları aradım, aralarında para toplamışlar. Yakında okula bir bilgisayar gönderecekler. Bir tepegöz ve bir fotokopi cihazı alacak hayır sever bulursam aldıracağım.

Hepinize saygılar, sevgiler ve başarılar... 18.03.2002

Not: Kolileri açıp kitapları yerleştirdikten sonra,

okulun bulunduğu tepeden bana el sallayın. Hissederim...

Turgut ERBEK