Değil mi?

Bir öğleden sonra ama akşamüzerine doğru, birden işi gücü bırakıp kendinizi sokağa atabiliyorsanız…

Ve sekiz dakika sonra denizin kıyısındaysanız…

Ve deniz bütün ihtişamıyla mavi mavi göz kırpıyorsa…

Hızla yürürken, karşıdan gelen, çiğdem çitleyen kız öğrencilerden birinin önünde durup, gülümseyerek “canım çekti” diyerek avucunuzu açtığınızda, o da gülümseyerek avucunuza çiğdem dolduruyorsa…

Çiğdemi çitleyip kabuklarını savurabiliyorsanız…

Ve kulaklarınızda sizi savuran ezgiler peş peşe sıralanırken, yüreğinize dokunuyorsa…

Her zamanki gibi tuttuğunuz dördüncü şarkıda, bu kez Oğuz Boran: “Seni çok ama çok seviyorum” diyorsa…

Yarıyıl tatili öncesi, okuldan çıkmış; evden kaçmış kızlı erkekli öğrenciler, gülüşleriyle, el ele tutuşlarıyla hatta hatta darbukalarıyla sahili doldurmuşsa…

Karabataklar derinlere dalıp çıktığında maviye kesiyorsa…

Güneş yüzünüzü ısıtıp karıncalandıracak kadar yakıyorsa…

Yalıdaki köprüden geçerken, rüzgâr sizi selamlarcasına sallıyorsa “beton yığını”nı…

Mevsimlerden kış, aylardan ocak, olabilir mi?.. Olamaz!.. Olsa olsa günlerden pemperşe olur o da maviden yansıyan.

Değil mi?..