Deneme yazısına bir aşk parafı daha

Zamansız yazılan her yazı kendi paragrafında kendine paraflı…

Merdivenler hep kendi içinde bir çıkışın ve inişin anlamını taşırdı içimde, muhakkak ki sizin içinizde de öyledir… Ama bugünlerde inişin ve çıkışın tam ortasındaki anlamda çöreklendi ruhum ve onun en yakın dostları hisslerim… Bekliyor, tam çıkarken ya da inerken sevdanın merdivenlerini, merdivenlerin ortasında duran kapıya dönüp kalıyor gözlerim… Özlerimi toplayan gözlerim nasılda özler bir halde telaşlı tırmanıyor içimdeki merdivenden dünyaya açılan penceresine … Mazlum bir dilenci gibi gözlerim seni istiyor şehrin baktığım her sokağından, penceresinden, kahve mesafesindeki her sandalyeden…

Yağmur yine bir yazıya bahane olacak kadar arıyor düştüğü yerde kazandığı anlamı…Senden habersiz içimde büyüttüğüm bu senli anlam hiç tanımadığım amcamı hatırlatıyor bana, bahriyeli fotoğrafına baktığımda amcamın (sadece o fotoğraf vardı onu tanıyabileceğim)aşık bir adamın zamansız hayata çektiği parafını görüyordum…

Şimdi senin görüş alanımda olmadığın hafızamdaki fotoğrafına baktığımda hayata çekilmiş bütün parafları senin paragrafına ulaşmak için merdiven yapıyorum düşlerimin altına…Ve kör olabilme olasılığımı düşünüyorum talihsizlikler içinde, ama artık karanlıktanda korkmuyorum, çünkü gözlerimi kapattığımda sen olan bir aydınlığım var…Bir insanı gerçekten görebilmek istiyorsanız gözlerinizi kapatmanızı öneririm, o karanlıktan tutup çıkarabiliyorsanız suretini, hele bir de o anda bir esinti kaplıyorsa yüzünüzü ve onun nefesini duyumsuyorsanız teninizde, işte gerçekten görüyorsunuz onu olması gereken yerde içinizde…

Şimdi ben sevgili okuyucu onun bu aşkımı duyumsadığımı bilmediği gerçeğine bir paraf atıyorum bu öyküde…

Bunu bildiğinde benim suretime paraf atma korkusu zehirli bir sarmaşık gibi ruhumu sarmasın diye…