Deren

Sabah uyandığında ellerinin titrediğini fark etti. Yatağın başucundaki saate ulaşmaya çalıştı. Ama titreyen elleri yüzünden Deren saati tutamıyordu. İçinde bir kuvvet sanki parmaklarının ucuna hücum ediyor ve parmaklarının ucundan çıkmak istiyordu. Ayakları ile üzerindeki yorganı itti ve ayağa kalkmayı denedi. Titreyen ellerine hüzün dolu gözlerle baktı. Çalan saati susturmak için düğmesine bile basamıyordu. Annesi, merakla içeri daldı ve Deren’ e baktı. Hangi anne, evladını titreyen elleri, bembeyaz ve mutsuz suratı ile görmek ister ki? Zaman bir an durdu sanki. Annesi, kendisini çabucak toparlayıp çalan saati susturdu. Ve Deren’ e sarıldı. Deren, güven hissi ile bir nebze olsun kendisini iyi hissetti. Güven, insanı, sıkıntılarından uzaklaştıran ve sıkıntılara karşı güçlü olmasını sağlayan bir histi. Kendimi kandırıyorum diye geçirdi içinden Deren. Unutamıyordu kendini bu hale düşüren insanı. Yaşadığı iyi zamanları bile büyük bir üzüntü ile hatırlıyordu. “ Bana yaşattığın iyi zamanlar için teşekkür ederim” diyen insanlar geldi aklına. Çevresinde de böyle durumlara çok rastlamıştı. Hani bir ilişkinin son zamanlarıdır, kadın veya erkek ayrılmak ister, güzel günlerimiz de oldu seninle, ama ilişkimizde eksiklikler var, ayrılalım veya bir süre ayrı kalalım” denir. Seven kişi için ne derin bir acı… Hayatın anlamsızlığının başlangıcı… Ne yediğinden, ne de içtiğinden zevk alırsın. Mutlu insanları görmek istemezsin, düğünlerdeki gelin ve damat senin için mutluluk kaynağı değildir, kucağında bebeği ile bir anne ve eşini görmek seni hüzünlendirir. Her mutlulukta bir hüzün ararsın. Sanki içindeki görünmez mıknatıs tüm olumsuzlukları kendine doğru çekmekte ve Deren, kurtulmaya çalıştıkça mıknatısın etkisi daha da artmaktaydı. Karar verdi Deren, kendini depresyona sokan bu halinden mutlaka kurtulmalıydı.

ARKASI YARIN….