Derin, suskun, uzak ve mavi

Hiçbir şeyken her şeyin olmak için girdim hayatına

Suskun haykırışlarımın mahzeni şimdi gece

Dudağımda ateş kavuran bir isim

Söylesem küle döneceğim

Çıplak ağaçlar ağlayışlarımın şahitleridir

Dinle, onları anlatıyorum

…ve okyanus üzerindeki gözlerini ezberliyorum

DERİN, SUSKUN UZAK VE MAVİ…

Ağaçlar ağlıyor bulutlar yağmura susamışken

Sararmış yapraklar gözyaşı oluyor kimi zaman

Mevsim sonbahar…

Aynada bakıp duranı tam da ben sanmışken

“Sen” diye bir kurşun saplanıyor ömrüme

Aman ayrılık!

Aman sevda !

Aman uzaklık, aman!

Sensizken…

Yollar bir ihanetin tarihçesi

Uzadıkça kayboluyorum

Öykülere sığmayan bir hasretle kamçılıyor burada gece

Şehir, siyah kakülünü salıyor çenesine kadar

Kâbuslarını konduruyor kirpiklerime

Sokaklarda kendimi aldatırcasına seni arıyorum.

Cehennem kuyusuna dönüşüyor kaldırımlar

Bilmeceler sızıyor bildiklerime

Ansızın çıkıp gelirsin sanıyorum

Nedendir bir okyanus bakışıyla sokulman yüreğime?

Derin, suskun, uzak ve mavi…

Garip gülümsemelerle ağlıyorum ağaçlar gibi

Sararıyorum ilkin, sonra soluyorum

Bütün kuraklığımı yalnızlığıma akıtıyorum

Hala yılmadan susuyor

Bir okyanus bakışıyla vuruyorsun

Derin, suskun, uzak ve mavi…

Mademki konuşmazsın, ölesiye sev bari

Saymadım bu kaçıncı ızdırap mısralarıma dolan

Kaçıncı eyvah..?

Sen say kederlerimi

Beni yalnız, olduğum gibi düşün

Buruk, yorgun, mutsuz ve siyah…

Kevser Yenel