Devlet baba ve biz çocukları

Almanya’da faşistlerin, Türklerin yaşadığı bir apartmanı ateşe verip  masum insanları canlı canlı yakmalarının ardından, bu caniliği protesto etmek için, gurbetçilerimiz bir yürüyüş düzenlemişti. Bazı Almanlar da bu yürüyüşe katılmış ve "Yanınızdayız!" anlamında "Hepimiz Türk’üz!"diye bağırmıştı.

 Hrant’ın katledilişinden sonra İstanbul’da düzenlenen yürüyüşte bundan esinlenildi ve "Hepimiz Ermeni’yiz!" diye bağırıldı. İşte o an çok zor tuttuk kendimizi "Hepimiz Ogün’üz" diye haykırmamak için.

Geçenlerde Ogün Samast "Ben ne bilirdim Hrant’ı "demiş. Doğru tabii…  Ne bilirdik Hrant’ı!... Bir yazısını bile okumuşluğumuz yoktur aslında. Devlet baba "Hain!" dediği için hain bildik, öfkelendik… 

Çocuk mahkemesinde yargılanmış olan "Ogün müyüz hepimiz" gerçekten?...

Birilerini öldürecek kadar değil… Ama hakkında bilgi sahibi olmadığımız birinden sırf devlet baba nefret ettiği için, bizde de nefret mi ederiz?

Osmanlı döneminde" padişahın kulları" idik. Cumhuriyete geçince  "Kul olmaktan kurtulduk!” Tam kurtulalım diye de devletçe evlat edinildik... Terbiye verdi, vatanseverlik öğretti, milliyetçilik aşıladı. “Benim çocuğumsunuz; parçamsınız uzantımsınız. ”dedi. Bizlerde inandık ve öyle bildik. O babamızdır, o ne diyorsa doğrusu odur." dedik. Ona karşı gelenleri düşman bildik. Onun bir organıymış gibi hareket ettik.

Önce bu devleti babalıktan reddetmemiz, sonra da o verdiklerinden tam olarak kurtulmamız gerek. Yoksa çok daha “Hepimiz Ogün’üz” diye haykırasımız gelir.