Devlet-vatandaş işbirliği

Gazete sayfalarından bir haber gözüme ilişti bugün. İranla yapılan anlaşma gereği almadığımız gazın bedelini ödemişiz. Öyle az buz para da değil yani. Ödemişiz... Üç yıl önce bir arsa almaya niyetlendim. Aklım sıra arsayı alıp, prefabrik bir ev oturtup, dibimdeki manyak aileden kurtulmaktı amacım. Aradığım arsayı buldum. Küçük bir arsaydı. Benim de istediğim buydu. Arsa sahibini aradım, taradım. Fiyatta anlaştık. Ama cebimde beş kuruş yok. Bankadan kredi çektim, kaporasını verdim. Tapuya gidildi. Tapu masrafları ödendi. Aracıya para ödendi. İş imzaya kaldı. (Bu arada bu küçücük arsanın 8 varisi olduğu ortaya çıktı. Bu varisler en sonunda bir araya gelebildiler.) 7 çocuğun annesi olan yaşlı hanım imza esnasında tapu memurunun; ''Teyze neden buraya geldiğini biliyor musun?'' sorusuna ''Ne bileyim evladım, ben bilmem'' demesiyle, satış durduruldu. Teyzenin akli durumunun yeterli olup olmadığının anlaşılması için hastane raporu istendi. Ayrıca da veraset davası açıldı. Arsayı satmakla bir kişinin görevlenmesi için de resmi belge istendi. Satıcı taraflar bu görevlendirme esnasında sen olacaksın, ben olacağım kavgasına düştüler. Tekrar mahkemeye gidildi. Bu arada tam tamına 1 yıl geçti. Ben banka borcunun üçte birini ödemiş oldum. 1 yıl sonunda bunlar sulh olup geldiler. Geldiler ama arsaya da zam yaparak geldiler. Bir de belediye imar planına göre oraya istediğim prefabriği yapamayacağımı öğrendim. Arsayı alamadım. Verdiğim kapora, tapu harcı, aracının aldığı para, takipçinin aldığı para, bankanın aldığı faiz yanıma kar kaldı! Almadığım arsanın borcunu hala ödüyorum. Bunu niye anlattığıma gelince; almadıklarımızı ödemek hususunda devlet - vatandaş işbirliği içindeyiz de ondan.