Dil mi? değer mi?

Aslında dil değildir insanlara bir şeyleri kaybettiren. Düşünsenize tüm dünya aynı dili konuşsa ne güzel olurdu. Hatta bazen hiç konuşmasa ve işaret diliyle anlaşsa İnsanın ismi değildir onu özel kılan ruhu, karakteri, gözleri, yüreğidir kaybedilmemesi gereken dil değil değerlerdir bana göre Bayramlarda akraba eş dost ziyaretleri yapmak yerli malı haftasını kutlamak kültürel değerlere sahip çıkmak komşuna kapını açmak otobüste yaşlılara, kadınlara, gazilere yer vermek Ölüm günlerinde helva dağıtmak Urfa'yı, Mardi'ni, Trabzon'u görmeden Paris'e, Londra'ya, Amsterdam'a gitmemek Hıdırellez şölenlerine katılmak ve bir çaput bağlamak dilek ağacına Koluna Yeşilay, Beslenme, Kızılay kolluğu takmak İmece ile yardım etmek ihtiyaç duyanlara ayak ayak üstüne atmamak ve sigara içmemek büyüklerin yanında anneanne, babaanne, dedelere yer açabilmek evinde her daim halk türkülerinden ve halk oyunlarından zevk alabilmektir sahip çıkılması gerekenler inanın dil değildir bize tüm bunları kaybettiren. Özüne sahip çıkmamaktır. Ben anneannemin de ne dediğini anlamazdım çok zaman, ilk müdürümün de. Hatta babamı bile anlamazdım havluya peşkir derken Velhasıl ben İngilizce kelimelerden çok İngiliz gibi yaşanmasına karşıyım...