Dil susar, kalp konuşur

Dil susar kalp konuşur çoğu kez. Öyle bir yanar ki bazen yürek dedikleri, ne söndürmeye cesaret ne de avutmaya avuntu yeter. Böyle vakitlerdedir işte.

Dil sussa da kalp söylenir. Kul affetse de, Allah affetmez. Hayaller vardır üzerine hayat kurulu. Ümitler vardır bekledikçe çoğalan. Ve iki kişi vardır buna tanık olan. Tanıklar bilmez ki, görünmeyen güç izler. Davacı vazgeçse, o güç vazgeçmez. Kul affetse boş verse Allah affetmez.

Kadına el kalkar, acısı geçer. Kalp kırılır, kendi kendine onarılır, içe atılır. Uzaktan bakılır dertsiz sanılır. Bilinmez kimler içinde neleri besler. Kimse kendi kendine yaşamaz sinirini, öfkesini, sevincini yada kırgınlığını.

Hep bir ikinci kişi vardır perde arkasında görünmeyen. Zamanda geçse, yıllarda geçse unutulmaz olan biten. Dil yine susar ama kalp her yapılanı canlı tutar.

Ne yapmalıdır bilinmez. Kulun harcı değil kuldan hesap sormak. En güzelidir bazen her şeyi Allah'a bırakmak. Arkana bakmadan gitmek, sessizliğinle derin cevaplar vermek ve her şeyi yukarı havale etmek.

Yaşanan ne haksızlık, ne de üzüntü yerde kalmaz. Adalet her zaman bir şekilde yerini bulur. Ama dedim ya, kulun haddi değil kuldan hesap sormak. En güzeli inanmak ve sadece beklemek...

Ne demişler; "Gerek yok her sözü laf İle beyana bir bakış bin söz eder bakıştan anlayana."