Dilara'ya mektup

Yukarıdaki başlık ve aşağıdaki satırlar Dilara’ya 04 Mayıs 2007 de yazılmıştı.

Sevgili Dilara;

Canım, dünyalar güzeli minik Dilara, Bu satırları sana yazmak hakkım diye düşünüyorum.

Çünkü televizyon kanallarında senin haberini izlerken baban gibi bende gözyaşı döktüm, kızım geldi aklıma önce ve sonra senin o kilometrelerce mesafede sürüklenirken hiç de hak etmediğin, hayal bile edemeyeceğimiz çooook uzun birkaç dakikalık zaman dilimini düşündüm.

Kızım gözümün önüne geldi sana ağladım, kendimi babanın yerine koydum babana ağladım.

Bunu sana yaşatmaya hiç kimsenin hakkı yoktu, bunu sana yaşatanlarda sevgi yoktu, merhamet yoktu, vicdan yoktu. Affı zor bir günah işlemişlerdi, çekecekleri hiçbir ceza, ödeyebilecekleri hiçbir bedel günahlarını affetmeye yetmezdi. 04-Mayıs-2007

Öncesini yazmıyorum, onun üzerine benim hatırladığım en az 3 çocuk daha kanalizasyonlarda yitirdi canlarını. Bir o kadar doğalgazda zehirlendi, bir o kadar….

Ben ceza alan bir tek örnek görmedim. Başta başbakan, Münevver Karabulut’un babasına “kızına sahip çıksaydı” diyenlerden tık yok. Bırakın sorumlular cezalanacak diye çalışma yapmamalarını, başsağlığı bile dilemiyorlar.

Peki ya bizler?

Çocuğu olan milyonlar? Dila’nın babası ne yapmıştı bir baba olarak Dilara öldüğünde mesela…

Başbakan dün televizyonda yine aynı şarkıyı söylüyordu.

“Beraber ıslandık yağan yağmurda”

Öyle mi gerçekten? Soruyorum kendisine onca yıl yönettiği şehirde 30-40 kişi yağan yağmurdan ölürken bir damla su geldi mi ceketine?

Selde 15-20 bin aile donuna kadar çamura batmışken, hangi belediye başkanının ayakkabısına çamur deydi? Hangi imar müdürünü izlediniz evinden su boşaltırken, hangi belediye meclis üyesini gördünüz ekranlarda ağlarken.

Adı Dila olur, Dilara olur, Ayşe Fatma olur.

Adı Tayyip oldu, Kadir oldu, Süleyman Adnan Bülent oldu…

Hikaye hep aynı…

Şeker bayramınız kutlu olsun.