Dilim söylüyor ama zihnim istemiyor!

Günlerdir hatta haftalardır konuşup duruyorum. Kolay değil öyle bir dostluğu bitirivermek. Dile kolay 24 yıl! Acısıyla tatlısıyla geçen, neredeyse bir ömür... Dilim söylüyor bitmeli, bitecek diye. Ama zihnimin içindeki bir fısıltı, "ağladın yanındaydı, güldün yanındaydı, sana bir zararı dokunmadı" diyor. Peki gerçekten öyle mi? Neden bu kadar zor geliyor bitirmek?

Sanırım korkuyorum. Birlikte keyifle yaptığımız şeyleri O'nsuz yapamamaktan korkuyorum. Herşey anlamsız gelecekmiş gibi geliyor. Zihnim duracak, keyif alarak yaptığım pek çok şeyi o olmadan yapamayacakmışım gibi geliyor. Evet çok manasız anlamlar ama insan zihnine sansür koyamıyor ki. Bu ilişkinin bir orta noktası da yok. Ya bitecek ya sürecek.

Aslında benim de orta noktam yoktur. Ya severim ya silerim... Önceleri böyle değildim. İnsanlara ve ilişkilere çok kafa yorar, uğraş verirdim. Ama yaş ilerledikçe aradakilere zaman harcamak istemiyor insan. Enerjisini ve zamanını onlara harcamak, zaman kaybı gibi geliyor. Çünkü zamanı durdurmak mümkün değil. Öylesine hızlı akıp gidiyor ki. İşte tam da bu nedenle sizi yoran arkadaşlıkları, ilişkileri, dostlukları ve bağımlılıkları tekrar gözden geçirmek. Onları kendi akvaryumlarında bırakmak gerekir. İleride söylenecek keşkelerin bugüne faydası olmayacaktır çünkü.

O zaman ne yapmalı biliyorum, tokat yemeyi beklemektense bugünden tokat atmalıyım. Ama yine de dilim söylüyor ama zihnim istemiyor!