Dindirdi acılarını bir melek!

Feri kaçmış iki göz
Birbirine sarılmış iki titrek dudaktan ibaret suratın
Yardım çağır, kurtarır bedeni elbet birileri
Kürdan kollar ağırlığında ezilir
Dokunsalar ağlarım
Ağrısı feryat
Tahammülsüzüm
Dindirir acını elbet bir melek!
*************
İnsan çok sıkıntılı anlarında şarkı söyleyebilir mi? Ben söylüyordum, daha doğrusu beynimin içinde o ses sürekli söylüyordu. Çocuklar çok severdi, ben de sevmeye başlamıştım, onlarla birlikte dinlerken. Sagopa Kajmer- Yunus Özyavuz’un bu sözleri beynimde dönüp duruyordu. Kimbilir belki de ona duamdı bu, baktıkça feri kaçmış gözlerine, duydukça ağrı feryatlarını...Benim duamdı ona bu sözler. Dindirir acını elbet bir melek, diyordum.
Kokoşum ben diyordu, napalım yani! Hastanede dökülmüş saçlarını kamufle ettiği peruğu, sırtında artık kullanamadığı kolunu korumak için sarmalandığı şalı ve ne olursa olsun diyerek; hastane koridorlarında gezerken bile sürdüğü rujuyla... Direniyordu hastalığına kendi yöntemiyle.Yemin ettirmişti bana, ettim; Allah affetsin! İyi olacaksın dedim, bile bile artık yapılacak bir şey kalmadığını. Son ana kadar umut kesilmezdi çünkü Yaradan’dan...
Hastane odasında son gece, saat on ikiyi geçtiği gibi, Damla’yla fırladık. Doğum günün kutlu olsun, dedik. Bu gün Cuma değil mi dedi, evet cumaydı ama saat 12 yi geçti dedik. Yani artık Cumartesi, 2 Haziran bugün. Tam 42. doğum günün. Yaşlandın bak dedik, kızdırdık onu. Benden sadece 20 ay büyüktü, o yaşlıysa ben de yaşlıydım onun gözünde...
Ve o sabah tam doğduğu saatte, sessizce ayrılıp gitti aramızdan. Çok sevdiği babasının yanına...
Bilinci kapanmadan son söylediği kelime benim adımdı. Devamını getiremedi ama ben biliyorum O’nun benden ne istediğini. O da biliyordu ki benim anladığımı, huzur içinde çıktı son yolculuğuna; gözü arkada kalmadan...
Emaneti canımdır artık benim!
Rahat uyu Bilge Ablam; mekanın cennet, yoldaşın melekler olsun...
Acını dindiren melekler...

Acı günümde bana destek olan tüm dostlarıma sonsuz teşekkürler. İyi ki varsınız!