Dişi bir kaplan, Asuman (son)

-Sekizinci bölüm-

Üç gündür kendimde değilim. Asuman geldi dünden önceki gün.

- Abi sen beni Milliyet gaztesine yazıyomuşsun öyle mi?

Yüzünde bebelerini doyuracak bir şeyler bulamamış kaplanın mahcubiyeti, hayal kırıklığı ve öfkesi var..

- Hayır kızım nerden çıkardın?, derken boğazımın düğümlendiğini hissettim bir an Birileri ona blog ile bir şeyler söylemişti anlaşılan..

- Abi bana bunu nasıl yaparsın. Ben senin samimiyetine güvenerek anlattım bunları. Cevatıma ne diycem ben şimdi?

- İyi de Asuman Cevat içerde, bunlardan nasıl haberi olacak ki?

- O suçsuz. O çıkacak abi. Çıkmalı.. O bizi müdafaa etti. Rıfat…

Asuman yine ağlama krizine tutuldu.. Handan hanımdan su ve kolonya istedim. Kendini biraz toparladı. Gözlerinden ip gibi inen göz yaşlarını elinde buruş buruş yaptığı kağıt mendile silerken

- Abi lütfen yazma artık. Bırak zaten perişan haldeyiz bi de sen vurma bize…

……………………

İşte üç gündür bunları düşünüyorum.. Kafam allak bullak oldu. Bir tarafım “yazmalısın, insanlar bir şeyleri görmeliler” diyor, öbür yanım ise “ ulan kendi kendini bi bok sanıyorsun. Okur sayısı belli işte. Neyi görecekler?” diyor..

Velhasıl karmakarışık duygular içinde geçirdim iki günümü.. ve kararımı verdim. Yaptığım Asuman ve çocuklarına zarar verebilir. Oysa derdim onların çaresizliklerini ve Asuman’ın çocuklarına nasıl bir annelik yaptığını paylaşmaktı sizlerle..

İşte bu nedenle yazmayacağım artık. Hem ona verdiğim sözü yerine getirmek adına, hem de zarar vermemek..

Kim bilir belki bir gün devamını yazmanın gerekliliğini anlatabilirim dişi kaplan Asuman’a..