DİYELİM

        Diyelim ki sana çıldırmak yasak.Sana ağlamak yasak. Yarın yasak. Düş yasak.

         Diyelim ki üşüyorsun. Kısacık bir ömrün sığınağın da

         Bir çay bile ısmarlamıyor hayat. 

         Tüm bunları düşünürken ben kurallardan vazgeçmeye karar verdim. Bu günler de çok düşünerek yaşamıyorum hayatı.

          İp mi dolaştı ,çözmek için uğraşmıyorum artık.Kopartıp atıyorum. Vazomu kırıldı, yapıştırmak yerine birde ben yere atıp kırıyor çöpe atıyorum. Ocakta yemeği unutup yaksam da, aman yansın .Yanan yemek olsun canım sağolsun diyorum. Birine artık birşeyi birkere söylüyorum. Anladı anladı. Anlamadı anladığı kadarıyla bırakıyorum. İster doğru anlar ister eğri. Çokta umrumda değil.

          Takımı bozulmuş tabak çanak, giyilmeyen giysiler. Ya birine veriyor yada atıyorum. 

Değerini yitirmiş insanlarmı? Hayatımda yeri olmayan ların telefon rehberinde de isimleri olmasın. Silip geçiyorum.

           Zararlı kim varsa artık gitsin diyerek başladım. Önce içsel temizlik yaptım. Evsel temizlikle noktaladım.

           OH BE DÜNYA VARMIŞ.

Eşyaların yerine evimde insanların iyisine yer açtım.

           Belki çok geç kaldım.Ama zararın neresinden dönersem KÂR dedim.

  Hiç bir Kârım olmasa da enazından  zararım da olmaz.

           Eh bundan büyük kâr da bulunmaz.     HATİCE BÜYÜKARI.....