Dolunay'ın türküsü

tüm sesiyle çağlıyor kızılırmak
dolunay türküsünü söylüyor
kemanı akortsuz rüzgârla
bir şiir düşüyor gölgelerin üstüne

daha bir yalın acılarım
gözyaşın bakirliğinde
bulutlar çıplak
dualarımı dizmişim
nisan akşamının gerdanına
deli tayımın yelesine karışmış saçları

bağrım halâ karakışla sarmaşık
boş ellerim kafa tutmuş yokluklara
kurusa da dudağım sövmekten
kirpiklerim zincirlemiş kendini
dövülmemiş demir kapılara

kilidi yok
menteşesiz, pervazsız
hatta duvarsız tekbaşımalıklarım

rüzgârla savrulan ırmağımın suları mı?
çıplak bulutların teri mi?
esir gözlerin yakarışları mı?
sessiz damlalar

yoksa pişmanlığı mı döküyor
topladığım hercai menekşeler
dolunay’ın türküsünü dinlerken.
üç tel sazını çalıyor Kızılırmak

12/4