- Kategori
- Şiir
Dolunay prensi

Sen ay ışığında mı büyütüldün sevgili?
Hüznün en düş yanından kopuk halde.
Masumiyetini kurtlar yemediyse,
kim katletti?
Benim yırtılan sesim düştü mü hiç
avuçlarına,
saçlarım solarken dolunayda
silebildin mi ışığının lanetini?
Ben de çocuktum sevgili;
kucak kucaktı düşlerim,
sen gibi.
Sonra bir ağustos çaldı hevesimi,
yine sen gibi.
öz.gün