Dolunayın büyüsü

Bulutların geçit töreni yaptığı , hafif esen rüzgarın ağaçların yapraklarını kımıldattığı bir yaz gecesi… Ay tüm güzelliğiyle bulutların arasından ayrılıp gülümsüyor. Dolunayda insana huzur veren bir şeyler var sanki. Baktıkça aydınlanıyor insan kalbi…

Ve çekirge sesleri… Çocukluğumun o dingin huzurun ve mutluluğun ne olduğunu bilmediğimiz ama doyasıya yaşadığımız gecelerine götürüyor beni. Sessizliği bölen gece boyu şarkılar söyleyen çekirgeler… Dönülmeyen zamanların yanımda kalan sesleri…

Çocuk olmak farklıydı, çocuk olmak bambaşkaydı. Şarkı söylemekti yarım yamalak, umut etmekti, mutlu olmaktı, kirlenmemiş olmaktı, kirlenip tertemiz kalmaktı.

Büyüdükçe değiştik, değiştikçe anlamaz olduk kendimizi… Mecburiyetler önünde diz çöktük, güvensizliği, yalanı, kötülüğün her çeşidini öğrendik. Hayatın acımasız yanına karşı güçlü olmalı, ayakta durmalı, sağlam olmalıydık. Duygularımızı görmezden gelip mantığımızla yaşamalıydık. Yavaş yavaş unuttuk kalbimizi, unuttuk onu besleyen duyguları…

Güveni bir uçurtmanın kanadına bağlayıp uzaklara uçurduk ve düşünür olduk karşılıksız bir iyiliğin karşısında.

Yaşamak için bizi kendilerine mecbur edenler fazlasıyla çaldılar zamanımızı, en sevdiklerimiz en az gördüklerimiz oldu. Modern köleler yaptılar bizi daha çok kazanmak uğruna… Ayağımızda prangalar olmasa da dilimizde, beynimizde kocaman kilitler vardı. Haksızlığa karşı susmalıydık, sineye çekip devam etmeliydik işimize. Bir doğruyu söylemek dokuz köyden kovulmaktı çünkü. Onuncu köy dolunaydı belki de… kendini yaşayan insanlar için.

Kaç gündür karanlığı aydınlatan dolunaya bakıp çocukluğumun o uzun okul yollarlında buluyorum kendimi. Hayatımın en gamsız, en mutlu yolundan ne kadar çabuk geçmişim meğer…

Masal tadında yemyeşil bir anı kalmış bende…

Uzansam örgülü saçlarıma dokunacağım. Yine o mavi boncuğu takacağım boynuma…

Ve mavi mavi düşlerim olacak bu gri kirlenmişliğin içinde…