Votka!

Votka!
Onu tanıdığımda en son evliliğim bitmiş, derin bir nefes almışım, sonrasında başıma gelen, işte artık yaşadım diyebilirim dedirten bir aşk, o da birden buhar olmuş, ben cinden dönmüşüm ona, onsuz; votkasız çıkmayan bir adem şeklinde, can sıkıntısı ile dolaşmaktayız.

Bir süre sonra kırksekiz’in tanıştırdığı kısa zamanda küçük oyunlarından sıkıldığım; bir havva da kattık aramıza, can sıkıntısı bastırabilmek için dolaşıp duruyoruz.

Sonra bir gece yarısı havva, votkayla buluşmaya giderken, bir arkadaşa uğrayalım diye beni aldı götürdü votkasız; ne geldiyse başına o gece geldi havanın..

Ben o yerin sahibesine takıldım kaldım, bir daha da havva’yı görmedim.

Rengimiz mi tuttu nedir bu sahiple iyi anlaştık, geyikli dedenin türbesinde en azından arkadaş kalmayı dilemiştim onunla.

Sonra birlikte güzel yerlerden geçtik güzel insanlarla, votkalı.

İnsanlarla güçlü bağları vardı. Arkadaşlarının bilirkişi idi.

Karşılaşmamız tanışmamız; hızla başlayan ilişkimiz tam bir sürprizdi…

Dağınık savruk votkalı bana yavru vatan Kıbrıs misali kol kanat germeye çalışıyordu hep iyi idi, sabırlı.

Sohbetlerimiz de, sevişmelerimiz de uzundu hep.

Kahvaltılarıma bayılırdı, narlı buzlu votkalarıma, bol baharatlı kekikli naneli, anasonlularıma...

Bilmezdi ki o votkalar paramparça ruhumun acısını bastırır, baharatlar kokmasını önler.

Tabi ki hepsi geride kaldı, ben baharatlara devam ediyorum.

Ama durup durup narvotkayı özlüyorum.