Dolunaylı sonbahar

Dolunaylı gecelerde kediler buharlaşır sokaklardan, izleri silinir, salt sesleri gezinir köhne ara sokaklarda. Köpekler şuursuzlaşır, yırtınırcasına havlarlar, ay ışığında daha iri görünürler olduklarından.

Ve insanlar, betondan kafeslerinin içinde çoğu zaman habersizlerdir Ay’ın en çekici halini aldığından. Anlam veremedikleri bir enerjiyle sarılırlar lakin algılayamazlar. Oysa, asıl dolunaylı gecelerde alevlenir hayat. En yıkıcı kavgalar, en heyecanlı bekleyişler, en şiddetli sevişmeler, en yoğun mutluluklar dolunayın sihrindendir, haberleri olmaz.

Sonbahar da dolunay gibidir aslında. İçine doldu mu bir kere, anlamsız, tarifsiz, ürktücü ve coşkun hislerle kavurur insanı. Karıştırıp değiştirir herşeyin yerini. Bir enerji vardır sarmalandığı fakat taşıması daha zor gelir insana sonbahara nazaran. Sonbahar uzun bir maratondur. Bitiş çizgisine ulaşana kadar kazanılanlar, yitirilenler, hesaplaşmalar, tek doğru için yapılan tüm yanlışlar ve çabalar yorar. Yazdan kopuş, güneşe son vedanın bitiş perdesi olduğundandır, ağırlık getirir. Seçimsiz teslimiyete sürükler kurguyu.

Yağmur ardından gelecek güneşin özlemidir sonbahar. Her düşen yaprak kaybediş getirir. Yarasız sıyrılmak ihtimal dahilinde değildir sonbahardan lakin gerçek; hırpalarına rağmen ayakta kalabilendir güçlü olan.