Döngü

Sıkıntılıdır hayat. Herkes için ayrı anlamlar taşır, herkese ayrı tadlar saklar. Büyümenin sancıları gibi apayrıdır. Kimisi kolay yollardan erişir huzuruna, kimisi zorlaştırdıkça herşeyi; daha da olgunlaşır zamanın evrelerinde. Ama herkes birgün derki; "Hayat yaşamaya değecek kadar güzeldir."

Yarı yolda kalmışlıklarımız olur, dipsiz kuyuların dibini bulmaya çalışırız. Adımlarımızı ağırlaştırırız. Bunu yapan aslında hayat değildir biziz. Yastığımıza sarılıp ağladığımı katran gecelerimiz, cehennem ateşi olup yanan yüreklerimiz, sonunda serin bir nefesle içimize çektiğimiz neşelerimiz... Birikimlerimizden bahsediyorum. Hep incelen hayatlarımızda kopmadan halatlarla, urganlarla, inancımızla tutunduğumuz sevdalarımız. Ne kadar önemlidir bu sevda denen olgu. Yokken anlamsızlaşır hayat, sevda ile beliren gerçek, uzun, güzelim yolculuklarımız. Duraklarda verdiğimiz kayıplarımız yüreğimizi daha da güçlendirir, tutkuyla bağlar bizi insanlığımıza.

Var-yok, az-çok, umut-umutsuzluk tazatlıklarıyla varoloşumuzdur duygularımız. Biz olmaktır, anne karnından kara toprağa ulaşana kadar. Ben de şimdi diyorum ki; "Herşeye rağmen hayat yaşanasıdır. acılar ıssızlaşır birgün ve kocaman bir mutluluk çemberinde sarılırız umudumuza. Yeterki farkına varalım."