Donmuş mu?-2

II BÖLÜM:

...

—Çocuklar okula gelmek için yola çıktılar mı?

—Çıktılar bir saat oldu.

Telefon avizesinde artık cızırtı sesi bile kalmamıştı. Hatlar tamamen kesilmişti. En son aldığı ses çok cızırtılı olmasına rağmen, güçte olsa anlaşılmıştı. Bir an bile duraksamadan kararını verdi. Çünkü o öğretmendi. Dün çocuklara yarın mutlaka okula gelin demişti. Bu tipi nerden çıkmıştı? Oysa hava tahmin haberlerinde öğlenden sonra hafif kar yağışlı demişti.

Odadan dışarı çıktı. Sınıfın kapısını açtı sobanın başında Nusret'le kardeşi Emine vardı.

—Nusret babandan hedikleri al buraya getir. Hadi çabuk ol!

—Peki öğretmenim.

İçi içini kemiriyor, büyük suçluluk duygusu yaşıyordu. Hemen lojmana geçti. Keçi kılından yapılmış yün eldivenleri, ayaklıkları giyindi. Yünden örülmüş sırt çantasına, çıra, kuru odun, evdeki son iki bazlama ekmeğini koydu. Bir battaniyeyi yuvarlayarak dürdü, iple sırtına bağladı. Kapıyı açıp hızla okula geri geçti. Nusret sınıfta sobanın başında bekliyordu elinde hedikler vardı.

—Nusret oğlum ben Derinkuyu’dan yola çıkan arkadaşlarına bakmak için yola çıkacağım. Babanlara haber verirsin dedi.

Acele ederek ayağına hedikleri geçirdi. Başına örme yünden yapılmış başlığını geçirip gözünün önünden boğazına kadar indirdi. Kulaklıklı kalpağı da başına geçirdikten sonra okuldan ayrılarak Derinkuyu Köyü yoluna saptı. Tipi öğlesine yağıyordu ki göz gözü zor görmüyordu. Esen rüzgâr insanı yürümekte zorluyordu. Çocukların durumunu düşünmek bile istemiyordu. İçinden inşallah Derinkuyu’dan iki kilometre ilerdeki bağ evine varmışlardır diye geçirdi.