Dümeni kırılan gemiler

Dümeni kırılan gemiler yalnızdır

Fareler bile terk eder onları

Bir kere kırılmaya görsün

Kaptan, yolcular, tayfalar

Kimse kalmaz yanlarında.

Kimi karaya oturur ıssız bir adada

Yuva olur kuşlara

Kimi fırtınaya kapılır,

Fırtınadan kurtulursa ne ala

Kurtulamaz batarsa ölür

Yalnız ölmek, acı verir.

Kimini sakin denizler sürükler

Akıntıya bırakır kendini

O da yalnızdır,

Sığınacak bir liman asla çıkmaz karşısına

Liman çıksa da, bir kere dümensiz

Yanaşamaz o limana

O istese de, liman istemez onu

Dümeni kırık diye

Fırtınadan çıkamayanlar ise

Çürüyene kadar, boğuşur tuzlu sularla

Ağaç gövdesi çürüyene kadar

Ömrü acı içinde çürümeyi bekleyerek geçer

Kısacası dümenin bir kere kırıldıysa

Kurtuluşun, umudun olmaz

Bu acımasız dünyada

Rotan şaştıysa, varamazsın hedefe

Tüm umutların, amaçların

Tuzlu sularla yok olur gider

Yalnız kalırsın, kırık dümenle

Birde bu kalıntıdan faydalanmak isteyenler çıkar.

Sökerler bir bir tahtaları.

Başka gemilerde kullanmak için...

Kırık bir dümenin varsa

Gözlerini yakar tuz,

Ağlamazsın, gözünden akan yaş değil

Denizin, tuzun acıtmasıdır.

Acır gözlerin ondan akar yaş

Sanmayın kırık dümeni olan gemiler ağlar,

Ağlamaz onlar, sadece biraz tuz ve deniz.

Kısaca hepsinin sonu aynı

Çürümek ve rotayı şaşırmak...