Dün'leri koklamak

Size de oluyor mu bilmiyorum; ama ben kokularıyla hatırlıyorum günleri...

Lodos vakitlerini denizin, yağmur sonralarını toprağın, baharları ağaçların, güzleri rüzgarların kokularıyla...

Çörekotlu poğaça kokuyor mesela çocukluğum ve kışlarım buram buram mandalina. Hasta geçirilen gecelerin sabahında güneş girsin diye açılan perdelerin ardından güneş kokusu yayılıyor odaya, oradan tanıyorum hastalıklarımı. Güneş kokar mı hiç demeyin, öyle zamanlarda kokuyor işte.

İlkokulum boğazımı yakan tebeşir kokusu mesela, beslenme çantamdaki sandviç kokusu ve ilk sınıfım, kışları sınıfın girişinde yanan sobadaki odunların kokusu... İlk yazdığım cümlede önceki denemelerimden kalmış silgi kokusu.

Şirinler' in yayınlanmasını beklerken duyduğum heyecan buram buram çilek kokusu...

Sınavlarım...Sabahları zorla yenilen bir kaşık bal, içilen bir bardak süt kokusu... Sabahlara kadar çalışılan geceler burnumun ucundaki uyku kokusu.

Güzler yağmur kokusu, denizler lodos...

Her eylül yeni alınmış kitap defter kokusu ve kasımlar hep ayrılık...

Zaferler hep çikolata kokusu; afiyetle ödüllendirilmenin kokusu... Yenilgiler ise; genzi yakan tuzlu su kokusu... Yutkunmakla geçmeyen, boğazda düğümlenen...

Ve ölümle tanıştığım zamanlarda burnuma dayanan hep dayanılmaz bir küf kokusu. Doğanın en eski gerçeğinin o küflü kokusu...

Karlı günler battaniye altında içilen kahve kokusu; yaz akşamları karpuz ve kış geceleri tarhana.Tütsü kokusu yalnız geçirilen akşamlar, mum kokulu tüm melankolik şarkılar...

Naneli şeker kokusu dost sohbetleri; öyle iç açıcı, öyle ferah...

Vanilya kokusu çocukluk rüyalarımda, hanımeli kokusu tüm kalp çarpıntılarımda. Karamel kokusu kararsızlıklar ve kahveli şeker kokusu ilk aşklar...

Sizi bilmem ama ben koklayarak dokunuyorum geçmişime. Kokusundan tanıyorum olup biten her şeyi ve geçip giden herkesi. İşte tam da bu yüzden benim vakitli vakitsiz iç çekişlerim...