Dününtesi

Bu gün günlerden dününtesi.
Evveli olsa da fark etmez.
Öylesine bir gün işte...
Açken;
Bir bardak çay bir dilim kızarmış ekmek hayat.
Doyunca yine sen.
Öylesine geçiyor desem,
Yalan.
Ya da hayat boş...
Hayır, ne öylesine ne de boş
Her şey  kıvamında.
Yine de yaşayan ben değilim.
Yaşananlar bana uzak.
Tuzu olmayan yemek, şekeri olmayan tatlı gibi.
Başkasına tamam bana eksik...
Biraz eksik, bazen çok fazla...
Bakma sen benim dik duruşlarıma.
Camdan bir çocuk oluyorum yalnızlığımda.
Gülle ayaklı görünenin ardında;
Kırılgan...
Buluşmaya ilk giden, ilk koşan, ilk yorulan...
Hiç susmayan, hiç konuşmayan, hiç...

Bu gün günlerden dününtesi.
Başkasına tamam bana eksik!
İşlem sonucu eksiklere denk gelmeyen,
Fazlalıklarım da var.
İçinden çıkamadığım boşluklarım,
İçine hiç giremediğim dolularımla.
Ben miyim sınav,
Yoksa günün getirileri mi?
Şekil değiştirmiş beklentiler.
Neden çıkar dildeki dikenler?
Gecelerin içinde kuş sesleri.
Gidip uyusanıza
Sizinde mi eşiniz gitti iki dağ arasına yoksa.
Ya eşi geri dönmeyenlerin halleri...
Yine tövbeler yine şükürler.
Kimine göre tastamam, bana göre eksikler.
Korkmuyorum diyorum ya!
Koskocaman bir yalan.
Gözün aydın dediler şakadan, gittiğinde
Aymadı.
Yorulmaz mı birliktelikler iki çatı arası?
Mesafeler ne yapsın?
Yol, zaman, mekan, yürek...
Hangisinin güllesi en ağırı?
Bu gün günlerden dününtesi
Yine sensiz, sessiz olmayan günün getirileri...

Şükürler var suskunluklarımın içinde.
Öylesineleri özelleştirme çabası.
Yetememelere baskın fazlalıklar.
Uzaklar ne söylüyor anlama çabası,
Dumanlarım arttı, uykularım saman hafifliğinde.
Bu gün günlerden dünün evveli olsa da aynısı...