Dünyaya gelmeye değermiş meğer

Bu dünyaya gelmeye yine de değer.

Bir çiçeği, bir böceği bile tanımış olmak.

Günün doğuşunu, batışını seyretmek.

Gemileri yol alırken denizlerde görmek.

Kuşları uçarken seyretmek.

Bir yıldız kaymasına benzer biliyorum hayat fakat yine de değer diyorum.

Bir ekmeğin ikiyi bölünüşündeki tadı hissetmek.

Bir soğanı yumruklamak ve ardından paylaşmak var ya.

Ona bile değer koca bir hayat.

Ne yani katlar, yatlar lüks hayatlar mı bekliyordun?

Belki de bir soğanın cücüğünde aradığın mutluluk.

İnsan bir ömür koşturur da onun orda olduğunu bilemez.

Bildim bulamadım, buldum bilemedim derler ya işte öyle.

Şöyle ayağını değdirmek suya bir nehrin kıyısında.

Çalılardan böğürtlen alıp yemek.

Kuru yaprakları çıtırdatarak çiğnemek ormanda.

Doya doya nefes alıp vermek mesela…

Mutluluk ne yatta ne katta bence.

Mutluluk yaşadığımızın farkına vardığımız hayatta aslında.

Biz türkümüzü mikrofonlara okuyamasak bile, çıkar dağlara okuruz.

Kurtlar duyar, kuşlar duyar, toprak duyar, taşlar duyar.

Bir sabah kalkıp da erkenden düş yola.

Dağlara tırman.

Bir papatyayla konuş.

Pınar başında eğlen.

Dur, yürü, koş.

Yorul, nefes nefese kal.

Dedim ya hani. Hep yatlardan katlardan bekleme.

Birde öyle dene, dünyadan kâm al.

Dünyaya gelmeye değermiş meğer.

Bir kuşa, çiçeğe, böceğe verdiğin değer….