Durmak gerek! Düşünlük zamanlarda

Durmak gerek! Savurmayalım öyle haricen sözleri, bir düşünlük zaman ayıralım kendimize... Acısı bol biberli sözleri yakıştırmayalım dilimize, önce bir düşünmek gerek! Can acıtıp, delip geçeceğini...

Bir silah olarak görmemek gerek biriken cümleleri, her bir sözcük, ne mermi, nede okumuz olmamalı... Hedefine yol vermeye hazırlarken ok ve mermileri, geride ölü bırakacaklarımızın vicdan muhasebesine bürünmek gerek...

Kazandıklarımızı öfkeye yenik düşürüp, terk edilmemek gerek... Hiddetli kullandığımız cümlelerin hapsine... Kırmak! Bizi saran hapsolduğumuz duvarları kırmak gerek. Ve düşüp! boş yolların koynuna, akıtmak gerek akıtabildiğimiz kadar mermi, oklarımızı...

Bilmek gerek! Canının yanmayacağını yolların ve o yolda dönüp bakmaktan ar duyacağımız, bir gün, yokluğunda sancı duyacağımız yaşayanların olmayacağını...

Kırmaktan uzak olmak gerek! Bizi kırıp geçse de hayatımızın çevresinde gezinenler... Alıp elimize süpürgemizi, süpürmek gerek süpürebildiğimiz kadar, acısı bol biber tadındaki, boğazımıza düğümlenip kalan, kaşındıran mermileri, okları...

Hedefe maruz kalmış olmanın altında ezildiğimiz düşüncesinden uzak olmak gerek! Hedefi tam vuranın zavallılığına yanmak varken...

Tehlikeli, patlayınca etrafını kasıp kavuran, birer cephanelik olma hevesinden uzak olmak gerek...

Dönüp geçmişe, hesaplaşmalara yolculuk yaptığımız günlerimizde olacak elbet, ne mermimiz, ne okumuz can acıtmamışsa eğer, yastığımızda nefesimizle cebelleşmekten arınmışız biz...

Bir düşünlük zaman ayırmak gerek, kendimize her döndüğümüzde... Yüzüne dönülen olalım hep, yüzünü çeviren olmayı seçmeden, ar duygularının kıskacı sarmasın bizi, boynumuzu eğip geçtiğimiz adımların öfkesinin izi bulaşmasın bedenimize...

Durmak gerek! Savurmayalım öyle haricen sözleri, bir düşünlük zaman hep ayıralım kendimize...