Durulmalı

Adam durdu ve neredeyim ben dedi.
Nereye bu yol, kimle kimsesiz.
Baktı ki çok uzaklara düşmüş. Evi ocağı bir dün kadarmış uzağı...
Durdu, sekmiş uzaklarda korktu, gittiği uzaktan. Kızdı buralara kadar sürüklenmekten suçladı.
Sonrasında sarıldı kendine. Korku yoktu artık, öfkesi dindi. Hayatları topladı, ekledi yalnızlığına. Çoğaldığını hissetti sevebilmeyi bildiğini anladı.
Kendini öğrendi adam. Kendine daha bir bakmayı.
Var mıydı…
Yoklara gülüp geçti.
Üst perdeden bilmelere bilip de yapamayanlara gülüp geçti.
Aş tütmeli demişti adam, sakını vermeli sevdiğini gözünden bile demişti.
Saklamalı, sahip olup korumalı kokularını da.
Karşılığı olmasa da sevmeli. “Sevmeli” bencildir dedi adam.
Seviyorsam sana ne dememiş miydi üstadı.
Adam durdu…
Dündü zaman. Oysa bugün çoktan doğmuştu; beklediği kayanın üstünde. Anladı ki öldüğünde dün, yeni bir gündü bebe çığlığında doğuveren. Yetişip yaşamalı günü, geceye sadece mum ışığı keyiflerde rakı içmek kalmalı.
Durulmalı…

ALARGADA

Ne dalgalara vurmuştum
Ne karaya
Ne açıktım
Ne sığ
Öylece bir demire yaslandım
Durulmalıdayım.

Gel desen gelemem ki
Git desem de gitmem ki.

Ne burada
Ne orada
Zar zor kalmış
Gitmelide gelmeler

Kim dokunur ki bana
Nasıl,

Öylece hem yakınım
Öylece hem uzak

Martı sesleri var bak dinle
Bordamda deli mavi gördün mü.

Bak hele hergele sağnak
Serenime konuktu bu gün…
Soğudum hafif de üşüdüm
Isıtsa gelmelerin dedim.

Boş ver yahu
Demirin ucunda bir yürek işte
Alıp götürmez ki
Taşıp da volkan olamaz ki

Durur…

Vira demeyi bekler
Senle olmalar.
Durulmalı…