Düşteyim ama gözlerim açık

Bir düşteyim ama gözlerim açık...
Öyle bardaktan falan değil, kovalardan boşanırcasına yağıyor yağmur.
Hava; kimilerine göre yağmurun soğuk sanılan silüetine rağmen, ılık ve sevecen.
Kasabanın tam ortasında, köhne, tek katlı bir evin saçaklarından akarken izliyoruz yağmuru, elimde bir kadeh sıcak tarçınlı şarap... Yalnızlığıma ve yağmura kaldırıyorum kadehimi. Şerefe!
Yağmur yağdığında olmak istediğim tek yerdeyim... Polonezköy'de...
Her yer orman.Her yerde sararmış sonbahar yaprakları ve yaprakların sararmış hışırtıları...

Kimseler yok...Bomboş sokaklar...
Sadece ben ve yalnızlığım var.Yağmura arkadaşlık eden, o nu dinleyen, izleyen , yalnız bırakmayan, sadece ikimiziz...
Öyle güzel, öyle içli ağlıyor ki gökyüzü.Ama bir başına, yalnız, kimsesi yok ağlarken yanında.Tıpki benim gibi ya da diğerleri...
Gün benim günüm, sokaklar benim, yağmur benim.Yağmur , duygularımın dile gelişi.İsyanımın dışa vuruşu, yalnızlığımın sel olup akışı, herşeyim...
Ne zaman içim daralsa, ağlamak istesem, göz yaşlarım kurusa yağmur yetişir imdadıma...

Ben bu havaların adamıyım.Bu havalarda bulurum mutluluğu ve huzuru...
Beni bu havalar mahvetmez bilakis bu havalarda kapanır yaralarım, yağmur merhemi olur yüreğimin...
Herkes yağmurdan kaçarken, ben yağmura kavuşmak isterim.Onunla saatlerce yürümek, arkadaşlık etmek, sırılsıklam olmak isterim.
Yok hasta falan etmez beni yağmur.Asıl kurumuş göz yaşlarımı akıtamazsa yağmur hastalanır ruhum.