Düşüncelerin zaman telafisi olur mu?

Yorgun düşüncelerin telafisi olur mu? Yüreğine geçmeyen söz geleceğe ferman olur mu desem yanılmışım. Yıkıldım, sıvası sökülmüş duvarlar gibi. Her rüzgâr estiğinde bir yerlerden kavlamaya, nem almaya başladım. Yağmur yağdı ben eridim. Demirlerim çürümüş, paslanmış eğildim toprağa. Ne boyası kaldı duvarların ne de sıvası. Yokluğa soyundu,  sanki temeli olmayan bir bina gibi çökmeye başladı. Her gün yeniden bir başka umutla uyanmak isterken, uyandığımda her gün biraz daha çöktüm yalnızlığıma. Ben yokluğun içinde kimsesizliğin içinde çorak şehirde büyüdüm. Herkesten uzak her sözden ırak bir kayalıklarda büyüdüm. İçimizde kötülük nedir bilmeden, yalan nedir bilmeden, insanlar nasıldır bilmeden her söze hemen inanaraktan büyüdüm. Bir şeyler duyduğumda hemen inandım. Bir tebessümde canımı feda eder gibi yaşadım hayatı. Gezmenin en güzel giyinmenin bir düğünün derneğin olupta uzakta yabancı gibi büyüdüm. Mahrum kaldım her şeyde. Nedir efendim kötülük olur diye. Hep iyi şeylerle, iyi şeyler söylendiğini, doğru olduğunu insanların yalan söylemeyeceğini öğrenerekten büyüdüm. Ama yanlış büyümüşüm. Her söz asıl değilmiş. İnsanların zaaflarından faydalanan onca insanlar varmış ki bizim gibi masumları kandırmak ve yanıltmak için yaratılmış. Gözlerimiz hayata kapalı bir şekilde nereye adım attığımızı bilmeden, topuklarımıza kan işleye işleye gerçeği yeni öğrendim. Lakin geç kaldık hayata geç gördük gerçekleri. Masumluğun ötesinde sahtelikleri geç öğrendik. Telafisi olmaz bu yazgının bilirim ama yalnızlığa sürükleneceğiz ya onu da bilirim. Hep vericiyiz değişemeyiz artık ne kadar kötülükler yapsalar da hep iyi şeyler düşünürüz biz onlara ve yine bu fani hayatta yenik kalırız gönül bağında.

 

Güçlü kadını ifade ederim işte bu yüzden. Yalnız kalan kadınlar her zaman güçlüdürler. Gerçekleri yaşamış yalansız, onca yalancı ve hilekârların arasından sıyrılıp hiçbir gönle meyil vermemiş demektir. Zarif ve hissettiğin düşlerin şehrinde yıkık duvarların ardında koca bir hayat varmış. Çaresizliğin eşiğinde tırnaklarımızla kazıya kazıya muhtaç olmadan hiç kimselere, yaşama gayreti içinde ve yalnızlığın birliktelikle sürdürürüz. Biz yokluğa yalnızlığı sürmüş dua dua aşk dileriz. Tek dayanağımız içimizde hissettiğimiz sonsuz tecellidir,  aşk. Aşk deyince gözlerimizden oluk oluk akan yaşlar bir duvarın sıvasını yapar gibi yeniden canlanır.

 

Küçücük bir dünyaydı oysa hayallerimiz. Sıcacık bir çorbanın aşkı tazelemekti her sofrada. Bir tabakta fazladan koyabilmekti olur ya aşk da gelir oturur soframıza diye. Yalansızca sevebilmekti. Her baktığında içinde açan bir nazlı çiçek gibi açıvermekti, buram buram kokmaktı, tatlı sözlere ilişmekti. Çok şey mi istedik diyebilsem, çok şey değildi aslında bir gülüşün bile kâfiydi gönül dergâhıma. O an bir su serpebilmekti gözlerimin alevine. Her şey elde edilirdi oysa mal, mülk vs. Aşk olmaktı,  sevmekti adam olup insanca altını çize çize seviyorum diyebilmekti yalansızca. Yaşı yarıladık, lakin hayatın başına bile geçemeden vedalaşmak düştü alnımıza. Peki dünyaya gelişim acı çekmek miydi diye sorduğumda şayet çekilen acı aşk ve beni sonsuzluğuma delil olacaksa olsun dedim. Neyimiz eksikti desem eksik olan yoktu sadece yalan söylemeyi beceremedik, her yalan sözlere hemen kandık tek suçumuz buydu aslında.

 

Bakıyorum her yanıma sağım soluma solum sağıma şahitti. Sevdim sevilemedim. Sevilememeye bir şey demiyorum ama saygıyı, dostluğu, arkadaşlığı haketmiyor muyuz diyorum kendime. Nasıl olsaydık ta sevdiğimizi elimizde tutardık desem kendime aklım ermedi gitti.

 

Nasıl elimizde tutardık sevdiğimizi bilemedim.

 

Seviyorum dedim olmadı.

 

Sürprizler yaptım olmadı.

 

Elimden geldiğince mutlu olmaya, mutlu etmeye çalıştım yine olmadı.

 

Hani olur ya süslenir püslenirsin ya yeni şeyler alırsın ya yerine getirdik yine olmadı.

 

Türküler yaktık yine olmadı.

 

Sözler döktük satır, satır yine olmadı.

 

Sevdiği şeyleri hazırladık yine olmadı.

 

Peki sevdiğinin  elde tutmanın kuralı neydi. Nasıl bir formülü vardı bu sevginin. Anlam veremedim. Benim düşüncelerim mi yanlıştı yoksa sevgim mi eksikti bilemedim. Yalın ayak yarınsız ve yar’sız kalmanın manası neydi. Düşlerin sıcağında ufka yol almak derin nefeslerde hissetmekten başka neydi. Kaç cümle gerekliydi anlatmaya seni. Ne kadar zaman akıtmalıydı gözlerimizden. Telafisi yok ki zamanın, yalnızlığımı çoğullaştırayım.  Tek güvendiğim şey duamdı. Duadan başka bir şey yoktu. Her günüme gönlüme seccade serdim alnımı secdeye koydum hala duada dileniyorum sen geldiğinde sonsuzluğa ereceğim. Aşk kelebeğim gönlüme beyaz bir gelincik gibi konmuş. Vaktini bekler gibi bekliyor. Olur ya gelir de kanatlanırız bizde o âleme uçarız diye.

 

Sevgime köle değil ebedi ve sonsuz bir nefes arıyorum ve geldiğinde aşka uyanacağım diyorum.

 

Yürürüm her gün bir gün olur da gönlüme sen yağar diye

 

Yürürüm her gün bir gün kalbime aşkın konar diye.

 

Varlığın yokluğuma merhem sürsün yaraların tebessümünle can bulsun diye.

 

Belki de satırlarımda manasız geldi ama içimde yeşeren sevdim tomurcuk oldu açmak için seni bekliyor sen hala gelmedin ve seni beklemekteyim. Yol olur gelir yol olur giderim. Sen olur akarım sel olur çağlarım gözlerine ve bilirim tek servetim aştır derim.

 

Bilirim zaman kısaldı ömür tükeniyor belki de çok uzattım satırlarımı ama öyle çaresiz düşlerdeyim ki ne yazacağımı, ne çizeceğimi, nasıl tamamlayacağımı bilemiyorum. O kadar yorgun ve bitkin ki artık gelse de gitsek diyorum ve uyansam hiç olmadığım kadar yaşayabilsem bir saniyede seni.

 

‘’Telafisi olmayan zamanın içinden geldim ve telafisi olmayan bir aşk la gidiyorum…’’

 

H er şey ömrüme nakışlardı seni

 

A şk aşk diye inlerken ruhum

 

C anıma meydan okudu yalnızlığım

 

E lleri semada yüreği duada dilenirken

 

R ahmetle anar oldu, aşkı.