Düşüş

vakit; içimdeki derin acıya sızma vaktidir !

nefesinde yükselen ormanlar yanıyor yar
geceye isini sürdüm ihanetin
tam da ellerin gerek beni sarmaya
oysa parmak uçlarında kavrulur kalbim

duvarlarımda isyankar bir şiir
bu ev gibi, bu gece gibi, sen gibi susuyorsam, beni anla !
bu vakitlerde sevmek yetmiyor yar
bundandır; şiirler bitmek bilmiyor

ağırlığını sorma yokluğunun
göğü yıkılmış bir şehir kadar soluksuzum
mavisi çalınmış deniz kadar ruhsuz
şiirsiz kalmış bir şair kadar acınası

caddelerin yabancısıyım
yankesici gölgelerin tanığı
bütün sokak köpekleri sever beni
kedi leşlerinedir gözyaşım

beyazına yüzünü çizdiğim dalgalar tuz tanesi tanesi avuçlarımda
söküp atasım var beni uğurlayan iskele demirlerini
biliyor musun sesine hüznümü yüklediğim martıları vurdular
ipe dizili renkli balonları sapanlıyor içimdeki çocuk

kumdan kaleleri dağıtır gibi baştan sona sildim sınırlarını ülkemin
kız kulesi'ni akdeniz'e taşıdım
anıtkabir' i bodrum'a
hasankeyif'e gömdüm selimiye' yi
yerebatanı ağrı' ya diktim
tokat’ın içine sakladım beş minareyi
istiklal'de bir başımaysam, yalnızlığa düşmedim;
kalabalığı düşürdüm gözlerimden

sus...
ele ele gülüşlerim geçiyor önümden, duyuyor musun

vakit; şiire sığınma vaktidir
sabahında yoksam bil ki acına sarıldım !
ağırlığını sorma yokluğunun.



 kumbaramdaki harfler