Vaveyla

doğumgünlerimde söndürdüğüm mumlar

şimdi yakmalıyım sizi;

karanlıkta ve bensizdir annem
yanımda olmayı ister

kefen çıplaklığında öğretmeseydi büyümeyi

gizli odalar buldum kendime

yüzsüz insanlar

bucaksız bir göğe boşalttım küfrün her rengini

her yağmurda benim için sızladı yaprakları dalların

çitlembik ağaçlarının gölgeleri yorgun


çelimsiz bir mevsim babası adını bilmediğim bu rüzgâr

kapımda ekimden kalma yangın külleri, ay rengi ölü çocuklar

karanlıklar sızar dut lekeli avuçlarına


uzadıkça saçlarım gece gider benden

seni andıkça ürperir yanağımda buse güllerin

ellerim hesabını sorar baharlara

oysa bu ellerdi baharları toprağına karan

bu ellerdi soğuk alnında can arayan

baharlardan bana ne

ıhlamurlar katili olmuş kokunu yüklediğim iğdelerin

düşlerimi çalan kelebekler kanatsız düşmüş bahçene

hüznüne tutulduğum gelinciklerin ağıdı ninnilerin

can verir mi nisan bulutları bildiğim ölülere

kızılcık şerbetine susamış çocukluğumla

ruhuna fısıldadım bu şiiri

çığlık öncesi susma vaktimdeyim

anne bir sen duy sesimi

*

otuznisan / seni hiç yaşamamışım gibi ağır geliyor