Dut ağacı

Donanmıştı tüm dalları yeşilin heybetine 

Domur, domur dutlar fışkırıyordu yeşilin arasından 

Kışın, heybetli ve kahveringi halinden sıyrılmış 

Kucaklamak ister sanki tüm sokağı, taşırmıştı dallarını 

Her sabah kesilir mi korkusuyla tırmandığım o yokuşta 

Bu sabahta selamladım ağacımı sevdayla 

Küçük bir gece kondunun bahçesinde açmıştı gözünü dünyaya 

Dikecekler bir bina kesip ağacımı yakıp tüm umutlarımı 

Ağaç olmadan, ben korkarken onu bekleyen gelecekten 

Onun mağrur haline gıpta ettim gerçekten.