Duygularım perişan

Bir ömür boyu duygularım kontrol edilmiş başkaları tarafından. En çok da; “ Şimdi ne var bunda üzülecek?” şeklinde sorgulanmış. Her sorgulandığında kendime fatura kesmişim ve “ suratsız “ etiketini yapıştırmışım. Ya da başkalarının yapıştırdığı “ Gamlı Baykuş “ gibi bir sürü etiketi de onaylamışım ve kabullenmişim. Belki de bir ilgi ve onay olsun da ne olursa olsun bakış açısıyla.

Bugün oğlum nişanlanıyor. Ben yine mutsuzum, huzursuzum, tedirginim. Herkes benim adıma çok sevinçli, “ kayınvalide “ olacağım diye. Ben onlar gibi düşünmüyorum ve dolayısıyla da onlar gibi sevinmiyorum. Bu sefer de onlar kadar sevinç duymadığım için suçluluk duyuyorum. “ Bak , böyle bir durumda insanlar sevinebiliyor, sen de sevinmelisin.” Diyen iç sesime çok kızgınım. Hele – meli, malı ekini mümkünse yok etmek istiyorum.

Ben artık duygularımı inkâr etmiyorum. Sadece yapmak istediğim düşüncelerimi değiştirmek. O zaman duygularım da daha olumlu olacaktır. Çünkü kaynağı kurutmak önemli olan. Tıpkı sivrisineklerden kurtulmak için bataklıkları kurutmak gibi. Zihnimdeki o vızıltılardan kurtuluyorum. Onlar tüm enerjimi emiyor. Güzel günler beni bekliyor. Umuyorum.