Ege'den bir konuk kalem...

                                                                                        MUM IŞIĞI

 Canca Urla’dan sessizce geçti

                                                                                                     Av. Ali Türkhaz

Türkiye’de yanlı ve acımasız yönetimlerin hüküm sürdüğü 70’li yıllar çok can yaktı ve çok yuva yıktı.Gerçi bugünlerde bu haksızlığın kökleri ve sonuncusu “bırakın beni öleyim.”diyerek kolay kurtulmak istemekte ise de ilahi adalet o kadar ucuz değil!

Dönemin  iktidarları çok aydın’a hiç hak etmedikleri işlemleri uyguladı. Yasaya ve yönetmeliklere aykırı atamalar, yer değiştirmeler, sürgünler…

İşte Muhsin Durucan bunlardan biri… Devrin yönetimince 1975 yılında sürgün zinciri içine sokuldu. Aradan yıllar geçti. Bir dönem onuru iade edilerek MEB Teftiş Kadrosu’nda yer aldı ise de şarkının güftesinde geçtiği gibi:

—Kırıldı, incindi, gücendi.

O, bir halk adamı idi. Hacıbektaş kökenli oluşu onu insan sevgisinden, topluma karşı sorumluluktan kurtaramadı. Düştü yollara, bastı tuşlara, hısım akraba oldu adeta yayınevleri ile basım evleri arasında yapıtlarını ve yaşadıkları ile bir eğitimci-aydın olarak aydınlatma işlevini yerine getirmek için.

Sanal medyada blog ve internet yazışmaları ile yetinmeyip onlarca kitap yazdı. Hepsi sanat üstüne, yazın adına ve toplum için… Bir kitabı için yapılan 500’lük Kültür Bakanlığı'nın alımı dışında, devletten beş kuruş katkı almaksızıın; kendi yazdı, kendi bastırdı, kendi yayınlayıp kendi dağıttı. Bugün kendi emeği ve sanat gücü, alın teri ve direnişi ile dimdik ayakta…

Geçenlerde aile bireyleri ile Ildırı’da bir devre mülk dinlencesinde kaldı bir süre… Son gününde birlikte olduk...

Uzun yılların özlemini giderdik. Küllenmiş anıları ateşledik. O çileli günleri yâd ettik.

Olabildiğince Urla Yarımadasının görmeye değer ören yerlerini tanıtmaya çalıştım.

Ne var ki zaman hızla ilerlemekteydi ve terminalde aynı gece “tekrar buluşmak üzere” vedalaştık!

Kim bilir, olur ya da olmaz. Dilerim olur. Ama olmazsa da ne yazar. Güzel olan 1975 yılında kesilen dostluğun otuz yedi yıl sonra eskimediğini, anıların dipdiri kaldığını, gerçek dostluğun ne kadar güzel bir şey olduğunu bir kez daha görmek…

                                                                                       *