Egomuzu bulduk

Bulmak, sevindirir insanı...
Karşıtı, kaybetmenin; üzdüğü gibi...
Hayatta neler kaybetmiyoruz ki; yerine konulmaz, büyük kayıplar gibi...
Sanırım, en başta benliğimizi kaybediyoruz; yerine bencilik ekiyoruz...
Sonra, insana dair ne varsa; erdem, haslet, iyi niyet, vicdan...
hepsini, tek tek egomuzun kefareti olarak sarf ediyoruz...
Abartılı mı oldu...?

Cesareti olan dönüp baksın; kendinden içeri...
Çocukluğumuzun gölgesinde, içimizde neler büyüttük...?
Benliğimizde büyüttüklerimizi, nelerle besledik...?
Biz büyürken kimleri ezdik, kimleri harcadık, kimlerin omuzuna basarak;
boyumuzdan büyük lakırdılar ettik...
Büyük olmak, büyük laf etmekle olmuyor; dinledik, duyduk, gördük öğrendik...
Ama, büyük lafların albenisi de başka oluyor hani...
Güven veriyor ya insana; dinleyen ana kucağında gibi; teslim oluyor, lakırdayana...

Ondan sonra başlıyor; ayrışım, paylaşım...
İnsan bir tarafa düşüyor; vicdan, erdem, her dem hasletler bir yana...
İnsan, insanlığından çok öte yana...
Kayıplar artıyor; arkadaşlar dışlanıyor, dostlar eksiliyor öbür yana...
Egomuz, büyüyüp semiryor içten içe; bizi değiştirip dönüştürüyor...
Dostlarımızın sevmediği o, biçimsiz ve sevimsiz şeye...
Varsın olsun; biz egomuzu, egomuz bizi seviyor...
Başkaları ne karışır çıkar ilişkimize... ilişmesin, hiç kimse bize...

Ağlayanlar mı var, mendil verin...
Sessizleri kapı önüne koyuverin...
Çirkefleri, kanatlar altına alın...
Çamur ya; taş atma üzerine sıçrar...
Aklıma geldi, çekirge kaç sıçrar...?
Kaybettik; kaybettiklerimizden sonra, kantarın topuzunu...
Kaybettikte ne oldu; gidenin yerine dolusu kondu; çok da iyi oldu...
Burdan öyle, ordan böyle; ne oldu...?

Her kapının fatihi, yaşasın yeni kral; egomuz oldu, insanlığımız öldü...
Hayat muharebesinde, insan harabesinde...
Ya aklıma geldi, sahi; kimin eli kimin cebinde...
cepler mi karıştı; herkes mi alıştı; mezalimin zulmüne...
hak, hukuk, guguk;
yeter gayrı, biz bu nidaları çok duyduk...

Hülya AŞKAROĞLU
saat:12.55/18.06.09