Emanet bıraktım size....

Milliyet Blog'da yazmaya başlayalı bir yıl oldu. Bu süre içinde ikiyüz küsür yazı yazdım. Rakamlarla pek ilgilenmediğim için açıkcası oranları da bilmiyorum. Yazma tutkumu artık hepiniz biliyorsunuz. Asla terk edebileceğim bir şey değil.

Son günlerde çok ara verdim. Bundan sonra daha çok ara vereceğim. İsteyerek değil tabiki, zorunlu olarak biraz da bu aralar. Tıpkı hayata ara verir gibi. Yeni bir hayat beni bekliyor. Yeni bir çevre, iş, şehir, ev, insanlar, ağaçlar, sesler, hava...

Her zaman inandığım bir şey vardır. Hiçbir şey bizim elimizde değil ve her zaman, her yerde yeni bir hayat vardır. Ben şimdi yeni bir hayat kurmaya gidiyorum. Sancılı bir karar aşamasından sonra, yüzümü yeniye ve bilmediğime döndüm.

Eminim yazacak çok şeyim olacak. İlk günler tek sığınağım, can dostum yazılarım olacak. Sizlere ulaşması çok zaman alabilir. Kısa zamanda bir bilgisayar almam gerekiyor.

İşten değil de bu yeni hayattan korkuyorum ben. Tekrar çabalamak, yeniden bir hayat kurmak gözümde büyüdükçe büyüyor. Ufaklık karşıma geçip, '' Heeeeyyyyy saçmalama!!! Sen herşeyi yapabilecek güçtesin. Belki hayallerin oradadır. Bu senin kaderin, bu muhteşem .... '' gibi bir sürü şey söylüyor. Ben ne kadar gücüm yok desem de, o şen çocuklar gibi.

İlginç olan bir şey var. Blog da bunu yazmayı hiç düşünmedim. ''Bırakır giderim. Kim anlayacak ki'' diyordum. İçim elvermedi. Tıpkı bir sevgiliyi habersiz terk ediyormuşum gibi suçluluk duydum. Rahatsız oldum.

Yüreği temiz, kalemi güçlü, sözü doğru gönül dostlarıma veda etmek istemedim. Belki çok uzun belki de umduğumdan da kısa bir zaman sonra, mutlaka burada olacağım. Biriktirdiğim yazılarım olacak. Gözlemlerim, tasvirlerim, yeni kahramanlarım olacak.

Ben gelene kadar Ufaklık size emanet. Belki arada bir yazılarınız da, satır aralarında dolaşır. Gitmesi zor oluyor...