Empati

İşte yine aynı çelişki, hikâyeyi anlatayım mı, görmezden bilmezden mi geleyim!

Yazmasam unutulacak...

Kaybolmasın, bilinsin, “ demek böyle adamlar da varmış” densin de istiyorum...

Öykünün kahramanlarından biri tanıdık olunca zor...

Kırılır mı acaba?

Küser mi?

“ Ağabey neden yazdın” derse ne cevap veririm?

Arayıp sorsam mı?

Neyse, kitabın ortasından gireyim olaya...

Çok sevdiğim bir kardeşim var... Fit bir çocuk, uzun boylu, yakışıklı, şu baby face denen, saçına, sakalına, giyimine kuşamına dikkat eden tiplerden...

Uzun zamandır görüşmüyoruz...

Geçenlerde tesadüfen karşılaştık, görünce şok oldum!

Bizimki saçları sıfıra vurdurmuş!

Takıldım tabi, böyle durumlarda akla gelebilecek en iğrenç esprilerden yaptım...

Gıkını çıkartmadı çocuk, terslemedi de...

Anlattı sonra... Kız arkadaşı kanser olmuş, kemoterapi görmeye başlayınca saçları dökülmüş, bizimki de destek olsun diye saçlarını kazıtmış...( Özeti bu)

Öyle sıcağı sıcağına dinleyince anlamadım ben olayı... Ne yalan söyleyeyim biraz çocukça, biraz da gereksiz geldi...

Zaten çabuk kavrayamam... Aradan zaman geçmeyince aklım başıma gelmez benim! Sonrada hayıflanır, kendime kızarım...

Arabaya bindim, bir İki telefon görüşmesi yaptım, üçüncüsü ile kavga edip telefonu yüzüne kapattım... Sollama yaparken sinyal vermeden şeridime geçen ucubeye küfür ettim, yol sakinleyince radyoyu açtım...

Çalan şarkının sözlerine kulak verincede kafama balyoz yemiş gibi oldum;

“ Bir dayak yemiş adamım şimdi, bezginim, kararsızım, yılgınım...”

Şarkıyı dinlerken, daha on beş dakika önce dinlediğim hikâyeye döndüm...

O, kızın kanser olduğunu anlattıktan sonra sormuştum;

“ E sen saçlarını neden kestirdin?”

Bütün cevaplar, hissettikleri, kendi içinde boğuştuğu her ne varsa verdiği cevapta saklıydı;

“ Elimden bu kadarı geldi be ağabey!”