Empati

Bir başkasının yerine koymak kendini. Ne kadar başarabiliyoruz bunu. Kendi dünyalarımızda yarattığımız sorulara, kendi mantığımızla cevap vermekte üstümüze yoktur. Hiç karşımızdaki insanı düşünmeyiz. Anlatmak istediğimizle, anlaşılanın ne olduğunu inceleme gereği duymadan yargılarız karşımızdakini. Oysa ne kadar farklıdır bakış ve anlayış her insanda. Yarım bardak suya kimi yarısı boş bardak der, kimisi yarısı dolu bardak der. Birde insanları çok kolay sınıflandırıp, damgalarız hemen.

Geçtiğimiz günlerde ortağım Metin Beyle işyerimize yürürken, yolumuzun üstündeki otobüs durağında meyve satıcılarından birinin, üstü başı yırtık bir adamı azarlayarak kovduğunu gördük. Aynı adamın büfenin önünde yemek yiyen adamlara baktığını farkettik. Metin Bey herzamanki gibi her işe burnunu sokma özelliği ile düşmek üzere olan pantalonuna sıkı sıkı yapışmış adamın yanına yaklaştı ve "Aç mısın?" diye sordu. Adam cevap vermeden kafasını mis gibi sosislerin kaynadığı büfeye çevirdi. Adama hemen oracıkta iki sosisli yaptırdı ve eline tutuşturdu. Adamın sosisli ekmeği ağzının kenarlarından salçalarını akıta akıta nasıl yediğini görmeliydiniz.

Kimse kolay kolay bu duruma düşmek istemez. Hayat şartları ve bazı özel talihsizlikler insanları bir anda kaldırımlara düşürebilir. Çaresizlikler ve bağımlılık sonucu beyinleri zarar gören bu insanlar, her ne kadar aramızda saatli bomba gibi dolaşsalar da, hepsini aynı sınıfa koymak çok yanlıştır. Çevremizde aç olan insanların hepsine bağımlı, tinerci deyip kendimizi rahatlatıyoruz. Komşularımız arasında, iş çevremizde ya da bulunduğumuz yerlerde, ekonomik zorlukların getirdiği şartlar nedeniyle fakir insanlar olabilir. Bu insanlara elimizden geldiğince yardım etmeye çalışmalıyız. Yediğimiz her lokmayı ağzımıza atarken "Acaba bu lokmayı bulamayanlar var mı?" diye düşünmeliyiz bence.

HÜLYA KANATLI/ HÜLYALAR