En büyük savaş

En büyük savasımız kendimizledir; kendimize hakim olma çabasıyla; benliğimizle yaptığımız savaştır (bir nevi psikolojik savaş).

...

Bir çok isteklerimiz olur; kimisinden vazgeçirir bizi; kimisine de sürükler; sonunun, sonucunun ne olacağını sorgulamaz. Bu yüzden kavga halindeyiz; her ne kadar farkında olmasakta kendi kendimizle.

Yaşadığımız sürece bize bazı olayları zorlaştırır; bazılarını kolaylaştırır;zihnimiz. Buna en iyi örnek çeşitli meslek dallarındaki başarılarımızdır. Herkes belli konularda başarılı olur sadece. Bu da zihinsel yaratılarımızın fonksiyonel yapısıyla alakalıdır.

Hepimize belli çizgiler, belli yollar üstünde hükmedebilme özelliği verir; sınırını da kendisi belirler;

''Ben edebiyattan anlamam ama; matematiğim çok iyidir.'' örneğinde olduğu gibi.

Çözümlenememiş, dümura uğramış; binlerce soru ve çözüm/ çözümsüzlük vardır; benliğimizde. Hep daha fazlasını daha iyisini isteriz; doymak bildiğimizi zannettiğimiz küçük duraksamalar dışında.

Bazen de hiçbir şey yapmaz; tembel tembel oturur, işlerle boşu boşuna kürek çekeriz; ırmağın tersine doğru. Sonrada kedi misali; uzanamağımız ete mundar mantığı yaşatırız zihnimizde. Başarısız olduğumuzu zannederiz ve türlü sıkıntılar oluşur; bedenimizde. Neden, niçin, niyeler, ...vs yığını oluşur.

Bu çözümsüzlüğü yanında getirir; çözümsüzlükde bizi yalnızlığa; mantıksızlığa iter. Birçok işler yaparız o güne kadar aklımıza getirmediğimiz. Birçok suç işler; bedenimizi nasıl cezalandıracağının hesaplarını yapar; benliğimiz. Aslında şuçlu olan Ben'lik esaret hayatını tattırır bize. Acılara alıştırır; acıyla yaşatır, acıyla yoğurur bedenlerimizi.

İçimizdeki Ben 'i en iyi gösteren bir hakimle yaşıyoruz:

Oda;

Avare yaşayan tek organ olan beynimizdir.