Ercan Kaplan - Çoban Bilo'nun Hikayesi

Ben Bilo

kimlikte Bilal

köyümde Çoban Bilo derler

okuldayken arkadaşlarım da öyle derdi

sadece Ali Öğretmen, Bilal derdi bana

keşke herkes Bilal deseydi

böylesini daha çok severdim.

Çobanlığım iki bacakla yürüdüğüm zamanlardan kalma

Allah biliyor, seviyorum köylülerimi

sol bacağımı kaybettiğimi hatırlatmamak için

çobanlığımı almadılar

hala Çoban Bilo diyorlar bana.

Zeliha’yı sevmekten hiç vazgeçmedim

fakat Zeliha’nın hayatını da çalmak istemedim.

Ali Öğretmen İstanbul diye bir şehirden bahsederdi

sultanahmet, kız kulesi, adalar…

orada doğmuş, büyümüş

anlatırken sanki orada olurdu

gözleri ışıl ışıl parlardı

şiir gibi şarkı gibidir derdi.

benim aklıma kasrik gelirdi o boğazı anlattıkça

bir tarafı cudi

giğer tarafı gabar

kızılsu geçerdi ortasından

dicle’ye varırdı.

Bi gün fotoğraflarını gösterdi İstanbul’un

dağlar arasında değil şehrin ortasında koca bi nehir

sonra rüyalarımın arasında o nehir, zeliha ve ben

düş kıyımda biz

kaldı düşüm düşte

ben sadece çoban oldum

yine de yitirmedim umudumu

gidecektim zeliha’yı alıp buralardan.

Gidemedim

                   kaldım

                              öldüm sanki

Zeliha’yı da unutmak zorunda kaldım.

Düşüme düştüydü yine bi gün

İstanbul boğazını hayal etmek için

Dicle’ye bakacaktım

                                 bakamadım.

Bakamadım

Gabar’ın içinde hayalime mayın patladı

İstanbulsuz, Zelihasız, Bilalsiz

Bilo olarak ben köyümde kaldım.

Akçay/Şırnak (Meşeiçi) 2011