Erguvan pembesi sokaklardı ruhumu saran.

Ey yaşlı istasyon, hatırladın mı o eski yılları?
Yetmezdi boyum gişeye, görmezdin kuruşları.
Yanık kalpler saklardı tarih kokan duvarları,
Bir kalp çizdim içi boş, anlatsa da bu anları.

O kırık merdivendi ilk tökezleyişim hayatta.
Hiç değişmedi hüzün, kalma sakın merakta.
Getirmedi onu kara tren, buruk isi yanakta,
Yaşarken ölmüşüm ben, onsuz her şafakta.

Erguvan pembesi sokaklardı ruhumu saran.
Çocuk yüreğimdi göğün mavisine kanan.
Benimdi ürkek adımlar, aşka heves atılan.
Mektuplar yazdım ona, hasretinde sararan.

Yine o kokuyor hava, bak tuttum nefesimi.
Bıktım artık solumaktan, boşa besler hayali.
Var sanırken canı, yokluğu çizdi kaderimi,
O'nun olsun bu dünya, onsuzluk en güzeli.

aks